Geen producten in uw winkelmand.
“Als ik naar een schilderij kijk, probeer ik erbij in de buurt te blijven – zo dichtbij als maar mogelijk is. Het is de bedoeling om precies te weten te komen hoe het werk in elkaar zit.” Een schrijver kijkt naar een schilderij en ziet wat anders, tenminste een schrijver als Harry Mulisch. Hij zwerft. Toen hij eenmaal ontdekt had dat hij met kunstwerken een beeld (of spiegel) van zijn ziel zou kunnen construeren, was er geen houden meer aan.
Gerelateerde producten
kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
R.H.F Fuchs
Toon Verhoef
Toon Verhoef (Voorburg, 1946) is schilder. Aan elk schilderij gaan studies op papier vooraf. Geen tekeningen in de letterlijke zin, maar samenstellingen van verf en papier. Collages waar ook verpakkingsmateriaal en opgedroogde resten verf in voor komen. Uit deze beeldreeksen destilleert Verhoef wat bruikbaar is voor een schilderij. Vaak zijn dit onderdelen: een bepaald kleurgebruik of een bepaalde compositie. Verhoef: Niet kloppende, wankele beelden die dan in het schilderij uiteindelijk wel op de een of andere manier moeten blijven staan. Dat niet kloppende moet wel kloppen. De schilderijen van Verhoef zou je abstract kunnen noemen. Als toeschouwer is hetgeen waarnaar je kijkt niet herleidbaar tot de werkelijkheid. Toch heeft Verhoefs werk in zekere zin te maken met de waarneming van die werkelijkheid, omdat het de herkomst is van de beelden - een krantenfoto, een verpakking - die hij gebruikt. Hoewel Verhoef deze beelden transformeert en ze niet meer herkenbaar zijn, zal er toch iets van blijven rondspoken in het beeld.geschiedenis
Jonathan Lopez
De laatste Vermeer
De zaak van de beruchte kunstvervalser Han van Meegeren fascineert nog altijd. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij opgepakt omdat hij een schilderij van Johannes Vermeer aan Hermann Goering zou hebben verkocht. In de gevangenis beweerde Van Meegeren dat hij dat doek zelf had geschilderd. Hij had Goering voor een gigantisch bedrag bedrogen en hij was dus geen collaborateur: hij had eigenlijk een verzetsdaad gepleegd. En die valse Vermeer was de enige niet, bekende Van Meegeren: ook de beroemde Emmaüsgangers, in 1937 gekocht door Museum Boijmans, was van zijn hand. Het was een fantastisch verhaal en het maakte het proces-Van Meegeren tot een ware mediasensatie, maar het was van A tot Z gelogen. Jonathan Lopez maakt gehakt van de mythe rond Van Meegeren. Van Meegeren was geen miskend genie, maar een leugenaar, een nazisympathisant en een collaborateur, die uitsluitend handelde uit eigenbelang. Hij wordt neergezet als een ingenieuze, door de wol geverfde oplichter, gewapend met een kwast. Lopez beschrijft zijn leven en dat van de kunsthandelaars en verzamelaars die tegen wil en dank in hem bleven geloven op een razend spannende manier.kunst
