Geen producten in uw winkelmand.
Toon Verhoef (Voorburg, 1946) is schilder. Aan elk schilderij gaan studies op papier vooraf. Geen tekeningen in de letterlijke zin, maar samenstellingen van verf en papier. Collages waar ook verpakkingsmateriaal en opgedroogde resten verf in voor komen. Uit deze beeldreeksen destilleert Verhoef wat bruikbaar is voor een schilderij. Vaak zijn dit onderdelen: een bepaald kleurgebruik of een bepaalde compositie. Verhoef: Niet kloppende, wankele beelden die dan in het schilderij uiteindelijk wel op de een of andere manier moeten blijven staan. Dat niet kloppende moet wel kloppen. De schilderijen van Verhoef zou je abstract kunnen noemen. Als toeschouwer is hetgeen waarnaar je kijkt niet herleidbaar tot de werkelijkheid. Toch heeft Verhoefs werk in zekere zin te maken met de waarneming van die werkelijkheid, omdat het de herkomst is van de beelden – een krantenfoto, een verpakking – die hij gebruikt. Hoewel Verhoef deze beelden transformeert en ze niet meer herkenbaar zijn, zal er toch iets van blijven rondspoken in het beeld.
Gerelateerde producten
kunst
Jan Hofman
Jan Hofman is bijna een halve eeuw werkzaam als beeldend kunstenaar. Als graficus en als schilder met gemengde technieken. Het werk heeft aanwezigheid en zeggingskracht, is spannend en dwingt tot een visueel avontuur - hoe verscheiden ook, zijn oeuvre heeft een eigen identiteit. Opvallend is ook de technische perfectie en de zorgvuldigheid waarmee elk werkstuk tot stand komt. Hofman kreeg waardering als een creatief en technisch begaafd kunstenaar, met een boeiend en onderscheidend oeuvre. Zijn kunst verdient ruime aandacht. Dat bracht enkele kunstliefhebbers ertoe Hofman een breed podium te geven. Zij richtten de Stichting Jan Hofman Kunstenaar op en organiseerden in 2009 een overzichtstentoonstelling in Leeuwarden, de stad waar hij werkt. Bovendien wilden zij met een boek persoon en werk van Jan Hofman extra belichten. Recensie Technisch raffinement en een streven naar esthetische effecten strijden om de eer het belangrijkste beoordelingscriterium in het werk van Jan Hofman te zijn. Deze in 1942 in Groningen geboren, maar langdurig in Friesland actieve kunstenaar heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Nogal wat stukken zijn in buitenlandse collecties opgenomen. De chronologisch geordende catalogus laat vooral Hofmans grafische werk zien, vanaf 1961 tot nu, omlijst door twee inleidende teksten, een paar gedichten en overzichtslijsten. De essays (een kort stuk van Evert Duintjer Tebbens en een langer stuk van Jan Snijder) zijn in het Engels vertaald en in kleiner lettertype afgedrukt in de marge van de Nederlandse tekst. Hoe boeiend sommige vroege werken ook al zijn, pas eind jaren tachtig bereikt Hofman de staat die we nu verbinden met zijn naam. Toch is het onderscheidend vermogen daarvan, afgezet tegen de hedendaagse grafiek, niet opvallend groot. Hofman werkt vaak abstract, maar figuratieve elementen zoals plantmotieven zijn nooit veraf. Monumentale kracht en een boeiend coloriet biedt hij altijd. Metagegevens · Friese Pers Boekerij · Hardback · 143 pagina’s · Geïllustreerd · ISBN 9789033008009 · NUR: 6423 – Monografie (kunst) · Genre: Beeldende kunst, Monografie · Trefwoorden: Jan Hofman, Friese schilder. Uitgeverij FPB | NB is de grootste uitgever van boeken in Noord-Nederland en onderdeel van Krijgsman Public Warehousing. FPB | NB legt zich toe op uitgaven van, voor en over Friesland, Groningen en Drenthe en is verder gespecialiseerd in het ontwikkelen van gelegenheids- en jubileumuitgaven voor bedrijven, overheden, instellingen, gemeenten en verenigingen. In zowel grote als kleine oplagen, compleet met professionele redactionele begeleiding, productie en landelijke distributie.kunst
Theo Loevendie
Memoires van een componist
Het leven van Theo Loevendie is een soort 'van krantenjongen tot miljonair'-verhaal, maar dan meer in artistiek en sociaal opzicht dan in letterlijke zin. Theo Loevendie werd in 1930 geboren en groeide op in armelijke omstandigheden in een Amsterdamse volksbuurt. In zijn kindertijd was muziek op straat zijn grote inspiratie, omdat hij thuis geen andere muziek kende dan wat volkse smartlappen. Als kleuter werd hij zelfs twee keer als vermist opgegeven omdat hij de uitdrukking 'met de muziek mee' letterlijk in de praktijk had gebracht toen er een optocht met muziek voorbijkwam. Zijn reddende engel was de onderwijzer op de lagere school, die hem in contact bracht met de muziek van Johann Sebastian Bach. Mede door de erbarmelijke omstandigheden in de Tweede Wereldoorlog duurde het tot 1947 voordat een geleende klarinet het startschot vormde voor een inhaalmanoeuvre die Loevendie via het conservatorium bracht tot het hoofdleraarschap compositie aan de conservatoria van Rotterdam, Den Haag en Amsterdam. Als componist reist Loevendie al jarenlang de wereld af om uitvoeringen van zijn muziek toe te lichten en jonge componisten te onderrichten in masterclasses. Daarnaast blijft hij ook de jazzmuziek trouw die hij na de oorlog als tiener leerde kennen. Ook op latere leeftijd is Loevendie nog altijd creatief, zoals een unaniem enthousiast ontvangen concertuitvoering van zijn opera The Rise of Spinoza in 2014 in het Concertgebouw nog eens aantoonde.kunst
Bram Kempers
De schepping van Melle
Melle Oldeboerrigter (1908-1976) is ongetwijfeld één van de meest bizarre Nederlandse beeldend kunstenaars van de twintigste eeuw. Zijn werk wekte in de jaren vijftig tot zeventig zowel grote bewondering als totale afwijzing. Het laatste met name door de vaak erotische lading van zijn beelden, die in feite over Leven-Natuur en Dood-Verderf gaan. Niet voor niets noemde hij zichzelf een visionair schilder. Vaak werd zijn werk vergeleken met dat van de fantastische schilder Jeroen Bosch.
Opgegroeid in een socialistisch arbeidersmilieu, werd zijn levensvisie bepaald door de crisistijd van de jaren dertig. Anarchisme, sociale bewogenheid en deelname aan het verzet tegen de Duitse bezetting zetten hem aan tot politiek en sociaal geëngageerde tekeningen.
Hoe omstreden zijn werk was, blijkt uit het feit dat W. Sandberg in 1955 enkele schilderijen van hem weigerde voor een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Werkelijke erkenning volgde pas in de jaren zestig en zeventig, onder meer in 1972 met een grote overzichtstentoonstelling in datzelfde Stedelijk Museum.
kunst
