Harry Mulisch
Zielespiegel
Bij wijze van catalogus
Oorspronkelijke prijs was: € 34,90.€ 15,00Huidige prijs is: € 15,00.
“Als ik naar een schilderij kijk, probeer ik erbij in de buurt te blijven – zo dichtbij als maar mogelijk is. Het is de bedoeling om precies te weten te komen hoe het werk in elkaar zit.” Een schrijver kijkt naar een schilderij en ziet wat anders, tenminste een schrijver als Harry Mulisch. Hij zwerft. Toen hij eenmaal ontdekt had dat hij met kunstwerken een beeld (of spiegel) van zijn ziel zou kunnen construeren, was er geen houden meer aan.
Gerelateerde producten
kunst
Jeroen Wielaert
Final Blues
Wat de Rolling Stones voor de blues deden in Engeland, deden Cuby and the Blizzards in Nederland: de van oorsprong zwarte muziek populair maken. Beide bands ontstonden in 1962. Harry Muskee en Eelco Gelling waren de kern van de groep uit Drenthe die heel het land op zijn kop ging zetten. Hun eerste LP Desolation kreeg in 1968 een Edison. Hij werd gevolgd door legendarische platen als Groeten uit Grolloo en Appleknockers Flophouse. De bezetting van de band wisselde nogal eens, met fenomenen als Hans Waterman, Hans La Faille, Herman Deinum, Helmig van der Vegt en Herman Brood. C B gaf in 1974 een afscheidsconcert. Harry Muskee ging door met andere bands. In 1995 kreeg Muskees oude vriend Johan Derksen het idee om Cuby and the Blizzards nieuw leven in te blazen. Toen kwam er een nieuwe stergitarist bij: Erwin Java. Het werd weer een fascinerende tijd, vol ups en downs. In juni 2011 ging het C B Museum open, in de voormalige boerderij van Harry Muskee in Grolloo. Het was vlak voor zijn 70-ste verjaardag. Op 26 september 2011 overleed Harry. In 2003 verscheen zijn biografie De Missie. Het boek werd bekroond in 2006. In 2008 kwam er een aangevulde heruitgave. Tien jaar na Harry's dood besloot Jeroen Wielaert om de biografie af te ronden door het boek aan te vullen met alles wat er sinds 2008 rondom Harry Muskee gebeurd is.. Het werd Final Blues. Final Blues beschrijft het erfgoed van Harry en de band. Die legacy blijft springlevend. Dat bleek ook uit de rondgang langs voormalige bandleden, vrienden en nabestaanden van Harry Muskee waaronder Daniël Lohues, Willy Middel, Hans La Faille, Herman Deinum, Helmig van der Vegt, Erwin Java, Eelco Gelling, Johan Derksen en Douwien Oosterhof-Muskee. Alles bij elkaar geeft dat dieper inzicht in zijn en hun leven en werken. Het boek is daarmee uitgegroeid tot popgeschiedenis tegen de achtergrond van veel grote maatschappelijke ontwikkelingen.kunst
R.H.F Fuchs
Toon Verhoef
Toon Verhoef (Voorburg, 1946) is schilder. Aan elk schilderij gaan studies op papier vooraf. Geen tekeningen in de letterlijke zin, maar samenstellingen van verf en papier. Collages waar ook verpakkingsmateriaal en opgedroogde resten verf in voor komen. Uit deze beeldreeksen destilleert Verhoef wat bruikbaar is voor een schilderij. Vaak zijn dit onderdelen: een bepaald kleurgebruik of een bepaalde compositie. Verhoef: Niet kloppende, wankele beelden die dan in het schilderij uiteindelijk wel op de een of andere manier moeten blijven staan. Dat niet kloppende moet wel kloppen. De schilderijen van Verhoef zou je abstract kunnen noemen. Als toeschouwer is hetgeen waarnaar je kijkt niet herleidbaar tot de werkelijkheid. Toch heeft Verhoefs werk in zekere zin te maken met de waarneming van die werkelijkheid, omdat het de herkomst is van de beelden - een krantenfoto, een verpakking - die hij gebruikt. Hoewel Verhoef deze beelden transformeert en ze niet meer herkenbaar zijn, zal er toch iets van blijven rondspoken in het beeld.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
