De zetel van Franciscus

Al tijdens zijn leven was Franciscus van Assisi beroemder dan onze hedendaagse Albert Einstein of Nelson Mandela. Zijn losbandige en gewelddadige jeugd leest als een spannend jongensboek. Maar zijn verhaal wordt nog intrigerender wanneer hij zijn schatrijke leventje vaarwel zegt. Gegrepen door religieuze visioenen kiest hij voor een bestaan in armoede en zorg voor de medemens. In een middeleeuwse wereld van bloedige oorlogen, dodelijke ziekten en kerkelijke corruptie groeit Franciscus uit tot het symbool van vrede en al het goede in de mens. Het duurt dan ook niet lang of steeds meer mensen sluiten zich bij hem aan. Dan ontpopt zich de werkelijke kracht achter Franciscus. In al zijn zachtmoedigheid blijkt hij een provocateur te zijn die de gevestigde orde doet wankelen en bij koningen, keizers, pausen en zelfs islamitische sultans respect afdwingt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Franciscus bij zijn dood, in 1226, door bijna iedereen als heilige werd beschouwd. En in een tijd waarin het dode lichaam van een heilige als machtig reliek werd gezien, brandde er een strijd los rond zijn lijk. Volgens de officiële lezing liggen de overblijfselen van Franciscus tegenwoordig netjes in de basiliek van Assisi. Daar worden ze ieder jaar door miljoenen bezocht. Onderzoeksjournalist Karl Hammer ontdekte echter dat dit niet de gehele waarheid is. Er liggen inderdaad botten in de onderaardse tombe van deze schitterende kerk, maar het is niet het lichaam van Franciscus. Diens lijk werd gestolen en vervangen door dat van een onbekende melaatse. Na drie jaar intensief onderzoek, waaraan topprofessionals uit de hele wereld hebben meegewerkt, zijn de gebeurtenissen rond de reliekenroof nu volledig gereconstrueerd. En de conclusies zijn ronduit confronterend voor de huidige paus die zich naar de middeleeuwse heilige heeft vernoemd: Franciscus.