Leven en werk van de schilder Toulouse Lautrec in fraaie illustraties in ‘Toulouse Lautrec’.
Gerelateerde producten
kinder- & jeugdboeken
Coen Bouwstra
De kat van Mondriaan
Een tijdloos lees- en voorleesboek voor jong en oud over het leven en het werk van kunstenaar Piet Mondriaan, ter ere van zijn 150ste geboortejaar. In De kat van Mondriaan maak je kennis met de beroemde schilder Piet Mondriaan. Hij is vooral bekend door zijn schilderijen met zwarte lijnen en rode, blauwe en gele vlakken. Maar hij schilderde meer. In dit boek nemen hij en zijn kat je mee in zijn ontwikkeling als schilder die in Nederland begon. Vervolgens ging hij naar Parijs en in zijn laatste jaren woonde hij in New York. Mondriaan was geboeid door kleuren en lijnen en ontwikkelde zich tot een van de grootste schilders van abstracte kunst. Iedereen kent Piet Mondriaan, maar zijn werk is lastig te doorgronden. Daarom is het des te bewonderenswaardiger dat Coen Bouwstra, auteur en illustrator, erin slaagt het werk van de schilder ook voor de allerjongsten toegankelijk te maken. In prachtige taferelen laat hij zien wat Mondriaan bewoog. Mondriaan lette op kleur en op de patronen in het landschap. Zo bewoog hij zich steeds verder in de richting van het abstracte, met als hoogtepunt zijn Victory Boogie Woogie, geïnspireerd door de Boogiewoogie muziek.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal.In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens.Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders.Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Bram Kempers
De schepping van Melle
Melle Oldeboerrigter (1908-1976) is ongetwijfeld één van de meest bizarre Nederlandse beeldend kunstenaars van de twintigste eeuw. Zijn werk wekte in de jaren vijftig tot zeventig zowel grote bewondering als totale afwijzing. Het laatste met name door de vaak erotische lading van zijn beelden, die in feite over Leven-Natuur en Dood-Verderf gaan. Niet voor niets noemde hij zichzelf een visionair schilder. Vaak werd zijn werk vergeleken met dat van de fantastische schilder Jeroen Bosch.Opgegroeid in een socialistisch arbeidersmilieu, werd zijn levensvisie bepaald door de crisistijd van de jaren dertig. Anarchisme, sociale bewogenheid en deelname aan het verzet tegen de Duitse bezetting zetten hem aan tot politiek en sociaal geëngageerde tekeningen.Hoe omstreden zijn werk was, blijkt uit het feit dat W. Sandberg in 1955 enkele schilderijen van hem weigerde voor een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Werkelijke erkenning volgde pas in de jaren zestig en zeventig, onder meer in 1972 met een grote overzichtstentoonstelling in datzelfde Stedelijk Museum.kunst
