Dirk van Ginkel
Sjoerd Huizinga
De avonturier van Yn 'e line
Oorspronkelijke prijs was: € 15,00.€ 7,90Huidige prijs is: € 7,90.
Sjoerd Huizinga is de grote onbekende van ‘Yn ‘e line’, de expressionistische kunstenaarsgroep die begin jaren vijftig van de vorige eeuw voor nieuw elan zorgde in de Friese kunstwereld. Anders dan zijn kompanen Feddema, Van der Bij, Rusticus en Koopmans hield Huizinga zich het liefst op de achtergrond. Daardoor raakten zowel hij als zijn werk in de vergetelheid. Voor Paulo Martina, die in 2018 in Museum Dr8888 een overzichtstentoonstelling van Yn ‘e line maakte, is Huizinga’s werk echter ‘De grote ontdekking’ van die expositie. En kunsthistoricus Rudy Hodel zegt: ‘Huizinga wilde duidelijk experimenteren. Hij volgde zijn eigen weg en probeerde echt van alles. Daarin was hij iedereen twee generaties vooruit. Maar niemand zag dat. Huizinga is kennelijk aan een herwaardering toe. Wie was hij? Is er buiten de nalatenschap nog meer werk te vinden? En hoe goed is dat eigenlijk? Journalist Dirk van Ginkel sprak tientallen mensen en ontdekte bij particulieren veel tot dan toe onbekend werk. Zijn zoektocht resulteerde in ‘Sjoerd Huizinga’.
Gerelateerde producten
kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal.In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens.Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders.Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Bram Kempers
De schepping van Melle
Melle Oldeboerrigter (1908-1976) is ongetwijfeld één van de meest bizarre Nederlandse beeldend kunstenaars van de twintigste eeuw. Zijn werk wekte in de jaren vijftig tot zeventig zowel grote bewondering als totale afwijzing. Het laatste met name door de vaak erotische lading van zijn beelden, die in feite over Leven-Natuur en Dood-Verderf gaan. Niet voor niets noemde hij zichzelf een visionair schilder. Vaak werd zijn werk vergeleken met dat van de fantastische schilder Jeroen Bosch.Opgegroeid in een socialistisch arbeidersmilieu, werd zijn levensvisie bepaald door de crisistijd van de jaren dertig. Anarchisme, sociale bewogenheid en deelname aan het verzet tegen de Duitse bezetting zetten hem aan tot politiek en sociaal geëngageerde tekeningen.Hoe omstreden zijn werk was, blijkt uit het feit dat W. Sandberg in 1955 enkele schilderijen van hem weigerde voor een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Werkelijke erkenning volgde pas in de jaren zestig en zeventig, onder meer in 1972 met een grote overzichtstentoonstelling in datzelfde Stedelijk Museum.kunst
Manuela Klerkx
Ontroerend goed
Er is onroerend goed – vastgoed, buitenkant, status – en er is ontroerend goed – kunst, binnenkant, passie. Bij velen heerst het idee dat kunst een (linkse) hobby van de elite is en niet toegankelijk voor 'gewone mensen'. Galeries worden als hoogdrempelig ervaren, de prijzen zijn niet transparant en de teksten over de kunstwerken zorgen eerder voor verwarring dan opheldering. Maar er is ook goed nieuws: het bezitten van kunst is niet voorbehouden aan de rijken der aarde: er is al prachtige kunst te koop voor een paar honderd euro (als je maar goed zoekt en vroeg durft te kopen). De stap van kijken naar kopen is voor velen echter een obstakel: de kunstwereld kenmerkt zich door geheel eigen codes, die Manuela Klerkx en Oscar van Gelderen, zelf kunstkenners en -verzamelaars, in 'Ontroerend goed' proberen te kraken. Hoe worden prijzen bepaald? Kun je onderhandelen met galeries? Hoe werkt een kunstbeurs? Er is zo veel keus: hoe weet ik welke kunst bij mij past en hoe en waar koop ik die?kunst
Jan van der Kooi
Jan van der Kooi werd geboren in 1957 (Bedum) en studeerde aan Academie Minerva in Groningen. De onderwerpen voor zijn werk zoekt hij in zijn eigen omgeving. Zijn schilderijen concentreren zich heel sterk op de kleuren van het licht - zonlicht, strijklicht, tegenlicht. Gefilterd of tegengehouden of omgebogen door glas, vitrage, ijzel. Of licht zoals weerkaatst vallend op een vloer. 'Het zijn', zegt Jan van der Kooi, 'studies in wit'.Als tekenaar excelleert Van der Kooi met zijn studies van allerhande dieren. Doorgaans uitgevoerd in krijt zijn zij zo overtuigend en zo levensecht dat je soms bijna zou vergeten dat het 'slechts' om tekeningen gaat. Naast Van der Kooi's dierstudies verdienen vooral zijn Hollandse landschappen - meestal uitgevoerd met penseel en gewassen inkt - speciale vermelding. Hij verstaat daarbij de kunst van het weglaten en weet licht in zijn werk te brengen.Een lange constante in Van der Koois oeuvre zijn verder zijn zelfportretten. Misschien is er na Rembrandt geen kunstenaar die het eigen gezicht zozeer tot inzet van studie heeft gemaakt. Jan van der Kooi kan het af zonder eigen galerie, gaat zonder trommels en trompetten door het leven en exposeert slechts eens in de vijf jaar, maar wordt desondanks gezien als de beste tekenaar van dit moment.