Geen producten in uw winkelmand.
Joris Vermassen tekent cartoons voor De Standaard. De aanslag op Charlie Hebdo raakte hem diep. Zijn interesse in de gespannen relatie tussen de ‘heilige’ tekst en het ‘goddeloze’ beeld leidde tot dit boek. Vermassen bekijkt het conflict in een bredere context. Tekst en beeld vormen de inzet van een voortdurende strijd tussen religieuze, politieke en culturele krachten. Imams staan niet alleen met hun veroordeling van afbeeldingen, ook voor schrijvers is het beeld vaak taboe: prentjes zijn goed genoeg voor strips en kinderboeken, maar in romans hinderen ze de verbeelding van de lezer. Beeldende kunstenaars staan dan weer huiverig tegenover literaire teksten, bang dat hun beelden worden herleid tot een illustratie. In een genuanceerd, soms grappig en bijwijlen zeer persoonlijk verhaal analyseert Vermassen de oorzaken van het conflict, ontkracht hij de vooroordelen en gaat hij op zoek naar een verzoening in de praktijk. Overtuigend toont hij aan dat tekst en beeld geen vijanden zijn, maar vrienden die vruchtbaar kunnen samenwerken. In deze gepolariseerde tijden is het een welkome boodschap.
Gerelateerde producten
kunst
Herbert M. Cole
Maternity
Voorstellingen van moeders en kinderen zijn niet weg te denken uit de beeldende kunsten van het Afrikaanse continent, van de prehistorische rotskunst in Egypte en de Sahara tot de hedendaagse kunst van Zuid-Afrika. Afbeeldingen van het moederschap - gemaakt in materialen gaande van steen, ivoor en metaal tot kralen, hout en zelfs schilderijen - worden door iedereen gebruikt, van hoog tot laag, en versieren zowat elk soort voorwerp dat in de regio wordt voortgebracht. Na een bespreking van het moederschap als een tegelijk biologisch en cultureel verschijnsel, wordt de enkele voor de hand liggende begrippen als vruchtbaarheid, voortplanting en opvoeding behandeld. Daarna wordt de rol van het moederschap in het denken, de rituelen en het wereldbeeld, met als centrale ideeën gemeenschap, transformatie en regeneratie onderzocht. Al sinds mensenheugenis, en nog tot de dag van vandaag, zijn de aan het moederschap gewijde kunstvormen instrumenten in een moederschapspolitiek die nu eens de leiders steunt en dan weer in verandering en zelfs protest uitmondt. Deze vormen zijn ook alomtegenwoordig op altaren en schrijnen, op het kruispunt van deze wereld en het bovennatuurlijke. Voorstellingen van het moederschap uit alle tijden brengen diepe en betekenisvolle maar soms verborgen boodschappen over. 'Maternity' legt een grote klemtoon op vroegere, traditionele kunstvormen die hoofdzakelijk werden voortgebracht door en voor mannen in patriarchale sociaalpolitieke stelsels. Deze vertrouwde figuren idealiseerden en verheerlijkten het moederschap om de status quo in stand te houden: moeders werden op een voetstuk geplaatst, zowel letterlijk als figuurlijk. In recentere voorbeelden, vele gemaakt door vrouwen die ook moeder zijn, wordt het moederschap dan weer veel realistischer en subjectiever benaderd, deze veranderende denkpatronen worden in het laatste hoofdstuk onder de loep genomen. Dergelijke werken tonen vrouwen en kinderen bedreigd door armoede, ziekte, oorlog, huiselijk geweld en paternalisme, en ze verwerken zowel de vormen als de betekenissen uit de vroegere idealiserende conventies in een groter realisme en een vaak bijtende maatschappelijke en politieke kritiek.geschiedenis
Die Kultur der Kulturrevolution
Alledaagse gebruiksvoorwerpen en de meest uiteenlopende vormen van politieke propaganda uit het China van 1966 tot 1976 staan centraal in het boek 'Die Kultur der Kulturrevolution'. Van deze periode, de Culturele Revolutie, bleven de massale volksoptochten, de alomtegenwoordigheid van de Rode Garde en de haast religieuze personencultus rond de grote roerganger Mao in het collectieve geheugen bewaard. Het was evenwel ook de periode van de heropvoedingskampen en de genadeloze vervolging van intellectuelen en in ongenade gevallen politici. De Culturele Revolutie had duidelijk twee gezichten: enerzijds het streven naar een egalitaire en ideale samenleving, anderzijds de mensonterende, inhumane politieke campagnes en de doelbewuste vernietiging van cultureel erfgoed van onschatbare waarde. In de tentoonstelling en in de publicatie worden beide contradictorische aspecten van een recente periode uit de Chinese geschiedenis, die diepe sporen heeft nagelaten in het dagelijkse leven, op kritische wijze belicht. De meest uiteenlopende 'gebruiksvoorwerpen' komen daarbij aan bod: Mao-pins en -beeldjes, posters en foto's, voorwerpen gedecoreerd met afbeeldingen van Mao of partijinsignes. Stuk voor stuk objecten die in de periode van de Culturele Revolutie en de ongebreidelde personencultus rond Mao alomtegenwoordig waren in de Chinese samenleving. Duitstalig. Tentoonstellingscatalogikunst
De wereld van George Minne & Maurice Maeterlinck
Maeterlinck, afkomstig uit de Gentse katholieke bourgeoisie, was al bij zijn debuut in 1889 gebombardeerd tot literaire revelatie: de onwezenlijke sfeer van zijn gedichten zette zijn stempel op de schrijvers, muzikanten, theatermakers, en beeldende kunstenaars van zijn tijd. Ook het Gentse Museum voor Schone Kunsten richt in het najaar de schijnwerpers op Maeterlinck, maar laat de beeldhouwer George Minne, zijn stadsgenoot, even zeer in de aandacht delen. Minnes sculpturen waren voor Klimt, Kokoschka en Schiele een uiterst belangrijke bron van inspiratie. Ook Maeterlinck herkende in hem 'de grote dichter van het grote leed' en vroeg hem regelmatig om zijn boeken te illustreren. Minne en Maeterlinck hadden een sterke band: zo zeer deelden ze dezelfde gedachten dat Minne soms twijfelde of een idee van hem dan wel van Maeterlinck kwam. De wereld van George Minne en Maurice Maeterlinck volgt het duo van het jaar van hun eerste kennismaking – rond 1886 – en eindigt midden jaren 1890, toen zij Gent verlieten voor Brussel en Parijs. ‘De wereld van George Minne en Maurice Maeterlinck’ schept een levendig beeld van het Gentse artistieke milieu van het einde van de 19de eeuw, waarin opmerkelijke figuren als Grégoire le Roy, Georges Rodenbach en Charles Van de Woestijne, Fernand Knopff en Leon Spilliaert figureren.kunst
