Nora van Middelaar weet dat ze een profeet is maar ze weet ook dat ze dat beter voor zich kan houden. Ze verkeert in een psychische staat waarmee je nog net kunt functioneren. In ‘Karkas’ volgen we haar in helverlichte en diepdonkere periodes. Wanneer ze de diagnose ‘manisch-depressief’ krijgt; horen daar medicijnen bij die alles platslaan. Het middel lijkt erger dan de kwaal. Nora besluit te stoppen met alle medicijnen en therapie en tuigt een nauwkeurig systeem van regels en regelmaat op waarmee ze een schijnbaar succesvol leven leidt. Maar als je eenmaal de wereld hebt gezien in vacuüm, het koude karkas van de werkelijkheid, kun je er nooit meer helemaal deel van uitmaken.
Gerelateerde producten
literatuur & thrillers
Gill Sims
Waarom het mama geen zak kan schelen
Al vijftien jaar lang zeggen mensen tegen me dat het 'gewoon een fase' is. 's Nachts niet doorslapen is 'gewoon een fase'. Ongelukjes op het potje en alles wat daarbij hoort zijn 'gewoon een fase'. De driftbuien van de verschrikkelijke twee: ook 'gewoon een fase'. Slecht eten, bijdehand zijn, de obsessies. De peutertijd waarin ze weigerden een slaapje te doen, de tienertijd waarin ze niet voor één uur 's middags hun bed uit te krijgen zijn. Allemaal 'gewoon fases'. Maar wanneer houden die 'fases' eens op? WANNEER? Mama droomt van een pittoresk landelijk huisje met een rozenperk en kakelende kippen in de tuin. Maar het leven loopt zoals altijd anders. De kippen blijken vals en zwijgen, en de rozen hebben verraderlijke doornen. En dan zijn haar lieftallige kleuters ook nog eens getransformeerd tot onuitstaanbare tieners. In plaats van te fantaseren over wie er zou winnen in een gevecht ? een dragon badger of een ninja horse? ? brengen ze de dag al snapchattend door, slenteren ze door het huis en communiceren ze uitsluitend door middel van zuchten. Behalve natuurlijk wanneer er verwacht wordt dat Ellen in de vroege uurtjes haar taxidiensten aanbiedt, of als ze extravagant poseren voor hun Instagram-stories. En er is nooit, maar dan ook nooit, melk in huis. Kan mama ook maar één moment voor haarzelf hebben? Kan ze soms wat me-time krijgen, nu ze haar eigen tanden nog heeft? En kan ze eindelijk een manier vinden om er helemaal geen zak om te geven?literatuur & thrillers
Penelope Mortimer
De pompoeneter
Een naamloze vrouw vertelt haar verhaal vanaf de bank van haar therapeut Ze is moeder van een aanzienlijk aantal kinderen en getrouwd met de succesvolle scenarioschrijver Jake. Op het platteland bouwen ze een glazen toren om nog 'lang en gelukkig' in te kunnen leven. Maar de realiteit is dat ze lijdt aan depressies terwijl ze dag in, dag uit moet zien om te gaan met een overspelige echtgenoot, therapiesessies, filmsterren, het huishouden, bejaarde ouders, boodschappenlijstjes, jeugdherinneringen en toekomstdromen. RecensieHoewel deze roman uit 1962 door velen als een voorbode van het feminisme wordt gezien, is de knappe, intelligente vrouw die haar leven vertelt amper te kwalificeren als direct slachtoffer van wie dan ook, behalve van haar onverklaarde verlangen huismoeder in een groot gezin te zijn. Na enkele scheidingen wordt zij verliefd op een vierde man, Jake, die ook haar kinderen uit vorige relaties wil liefhebben en onderhouden en nog meer kinderen met haar wil. Zij buit zijn kwaliteiten en zwakheden uit en dwingt hem zijn eigen wensdromen op te offeren.Zij vult haar leven met de zorg voor het gezin, gedreven door waandenkbeelden: die van de grote romantische liefde, eeuwige trouw en een perfecte jeugd voor de kinderen. Maar op een dag stort haar waanwereld in, ze kan alleen nog maar huilen en ze begint aan een serie sessies bij een psychiater, die het begin vormen van bekentenissen tegenover andere mannen en vrouwen die belangrijk waren in haar leven, reflecties en monologues interieurs. Ze zal alles doen om Jake te behouden, haar enige ambitie nog in een totaal chaotisch geworden bestaan.Zeer knap geschreven, deels autobiografisch psychologisch drama over de afbrokkeling van een typisch Europese, vrouwelijke waanwereld. IJzersterke dialogen, innemende personages.literatuur & thrillers
Berengere Cournut
Gelukkig geboren in de woestijn
De Hopi vormen een Amerikaans inheems volk dat al eeuwenlang op de dorre plateaus van Arizona leeft. Onderworpen aan de beperkingen van een woestijngebied hebben ze buitengewone overtuigingen ontwikkeld die leven en dood, licht en donker, geesten, dieren en mensen samenbrengen. In Gelukkig geboren in de woestijn volgen we een jong meisje en haar bewustwording in een wereld die een tegenpool van de onze is. We maken kennis met de rituelen en gebruiken van haar clan die ons aanvankelijk onbekend zijn, maar die we door de pen van Bérengère Cournut in ons hart sluiten. En dwars door de bijna heilige band met de natuur volgen we ook de ontwikkeling van een kind en haar zintuiglijke openstelling voor de wereld. Bérengère Cournut, die zelf lange tijd met de Hopi woonde, brengt met deze roman een schitterende ode aan de menselijke omgang met de natuur, met de elementen en met de ander. Bérengère Cournut (1979) is een Franse schrijfster die in 2020 doorbrak met haar roman Van steen en been, die in Frankrijk de Prix du roman Fnac won. Er zijn meer dan 100.000 exemplaren van verkocht. "De natuur is de indringende en alom aanwezige hoofdpersoon - prachtig maar immens angstaanjagend. (...) Wie het met haar aan de stok krijgt, komt nog voor verrassingen te staan." - NRC Handelsblad "Je raakt volledig in de ban van deze roman vol sneeuw en ijs, een kunststukje van vertaler Martine Woudt." - DE VOLKSKRANT "Verplichte kost voor liefhebbers van ontberingsverhalen." - De Morgen "Door middel van een dappere hoofdpersoon laat deze vurige roman de oude manier van leven van de Inuit ontdekken, tussen baai en berg, fjorden en toendra's, ijsbergen en kliffen." - Le Mondeliteratuur & thrillers
