Toon Verhoef (Voorburg, 1946) is schilder. Aan elk schilderij gaan studies op papier vooraf. Geen tekeningen in de letterlijke zin, maar samenstellingen van verf en papier. Collages waar ook verpakkingsmateriaal en opgedroogde resten verf in voor komen. Uit deze beeldreeksen destilleert Verhoef wat bruikbaar is voor een schilderij. Vaak zijn dit onderdelen: een bepaald kleurgebruik of een bepaalde compositie. Verhoef: Niet kloppende, wankele beelden die dan in het schilderij uiteindelijk wel op de een of andere manier moeten blijven staan. Dat niet kloppende moet wel kloppen. De schilderijen van Verhoef zou je abstract kunnen noemen. Als toeschouwer is hetgeen waarnaar je kijkt niet herleidbaar tot de werkelijkheid. Toch heeft Verhoefs werk in zekere zin te maken met de waarneming van die werkelijkheid, omdat het de herkomst is van de beelden – een krantenfoto, een verpakking – die hij gebruikt. Hoewel Verhoef deze beelden transformeert en ze niet meer herkenbaar zijn, zal er toch iets van blijven rondspoken in het beeld.
Gerelateerde producten
kunst
Ronald Rietveld
Vacancy Studies
For English see below- Veel bunkers, forten, kerken, kastelen, ziekenhuizen, watertorens, postkantoren, gevangenissen, paleizen en vliegvelden staan leeg. 'Vacancy Studies' biedt de architectuurwereld een optimistisch perspectief op tijdelijk hergebruik van leegstand. Volgens RAAAF [Rietveld Architecture-Art-Affordances] schuilt er een grote potentie in leegstaande publieke en overheidsgebouwen. De gigantische omvang ervan hebben zij gevisualiseerd met de installatie Vacant NL op de Architectuurbiënnale van Venetië in 2010. De wereldwijde media-aandacht in onder meer The New York Times, The Guardian en The Architectural Review, toont de internationale relevantie van hun visie voor het nieuwe vakgebied 'Vacancy Studies'. Ontwerpers kunnen een belangrijke bijdrage leveren aan maatschappelijke issues zoals leegstand. Dit vraagt om nieuwe manieren van werken. In de praktijk van RAAAF en door een multidisciplinair team aan het Sandberg Instituut is 'Vacancy Studies' verder ontwikkeld. 'Vacancy Studies' introduceert de ontwerpbenadering van 'strategische interventies' en toont nieuwe denkbeelden en experimenten. 'Vacancy Studies' is een onmisbare referentie voor iedereen die geïnteresseerd is in de mogelijkheden van leegstand.- Many bunkers, forts, churches, castles, hospitals, water towers, post offices, prisons, palaces and airports are empty. 'Vacancy Studies' offers the architectural world an optimistic perspective on the temporary reuse of vacant buildings. According to RAAAF [Rietveld Architecture-Art-Affordances], there is great potential in vacant public and government buildings. They have visualised its gigantic size with the installation Vacant NL at the Venice Architecture Biennale in 2010. The worldwide media coverage in The New York Times, The Guardian and The Architectural Review, among others, shows the international relevance of their vision for the new field of 'Vacancy Studies'. Designers can make an important contribution to social issues such as vacancy. This requires new ways of working. In the practice of RAAAF and by a multidisciplinary team at the Sandberg Institute, 'Vacancy Studies' has been further developed. 'Vacancy Studies' introduces the design approach to 'strategic interventions' and shows new ideas and experiments. 'Vacancy Studies' is an indispensable reference for anyone interested in the possibilities of vacancy.kunst
Theo Loevendie
Memoires van een componist
Het leven van Theo Loevendie is een soort 'van krantenjongen tot miljonair'-verhaal, maar dan meer in artistiek en sociaal opzicht dan in letterlijke zin. Theo Loevendie werd in 1930 geboren en groeide op in armelijke omstandigheden in een Amsterdamse volksbuurt. In zijn kindertijd was muziek op straat zijn grote inspiratie, omdat hij thuis geen andere muziek kende dan wat volkse smartlappen. Als kleuter werd hij zelfs twee keer als vermist opgegeven omdat hij de uitdrukking 'met de muziek mee' letterlijk in de praktijk had gebracht toen er een optocht met muziek voorbijkwam. Zijn reddende engel was de onderwijzer op de lagere school, die hem in contact bracht met de muziek van Johann Sebastian Bach. Mede door de erbarmelijke omstandigheden in de Tweede Wereldoorlog duurde het tot 1947 voordat een geleende klarinet het startschot vormde voor een inhaalmanoeuvre die Loevendie via het conservatorium bracht tot het hoofdleraarschap compositie aan de conservatoria van Rotterdam, Den Haag en Amsterdam. Als componist reist Loevendie al jarenlang de wereld af om uitvoeringen van zijn muziek toe te lichten en jonge componisten te onderrichten in masterclasses. Daarnaast blijft hij ook de jazzmuziek trouw die hij na de oorlog als tiener leerde kennen. Ook op latere leeftijd is Loevendie nog altijd creatief, zoals een unaniem enthousiast ontvangen concertuitvoering van zijn opera The Rise of Spinoza in 2014 in het Concertgebouw nog eens aantoonde.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal.In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens.Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders.Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
