Geen producten in uw winkelmand.
De huidige kunstmarkt wordt gedomineerd door een esthetiek-van-de-provocatie. Dit gebeurt in navolging van Marcel Duchamps omgekeerde en gesigneerde pisbak: blikjes met poep, asbak vol peuken, banaan met plakband, en wat dies meer zij. In de zogenaamde ‘contemporaine kunst’ worden alle maatstaven voor goede kunst hooghartig verworpen. ‘Kunst & kwaliteit’ laat zien dat er wel degelijk criteria zijn om goede kunst te kunnen herkennen. Een viertal criteria, geworteld in zowel de westerse als de Aziatische ideeëngeschiedenis, komen hier aan het licht. Aan de hand van deze maatstaven laat Paul van der Grijp zien hoe je allerlei kunstuitingen kunt beoordelen en wijst hij ons de weg in het rijke landschap van de recente schilderkunst in Europa, Amerika en Azië.
Gerelateerde producten
kunst
De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling
Wat is de rol van de schilderkunst van nu? De schilderkunst beheerst de kunstmarkt, maar op de grote internationale tentoonstellingen en biënnales schittert ze door afwezigheid. Video, foto, film, installatie- en ervaringskunst voeren de boventoon. Heeft de schilderkunst dan niets meer te vertellen? Kan ze het kritische kunstpubliek niet meer raken? Bijna dertig Nederlandse kunstenaars ? van gevestigde namen tot relatief onbekende ? uit verschillende generaties geven antwoord op deze vragen in interviews. Daarnaast wordt in enkele essays ingegaan op de Nederlandse schilderkunst als pars pro toto voor de hedendaagse schilderkunst. 'De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling' toont recente werken uit de Nederlandse schilderkunst. Met nieuwe middelen en motieven ? en door zich te verbinden met andere media ? geeft ze uitdrukking aan deze tijd en laat daarmee zien dat de schilderkunst nog altijd zeer actueel en springlevend is. Tentoonstellingscatalogikunst
Jan van der Kooi
Jan van der Kooi werd geboren in 1957 (Bedum) en studeerde aan Academie Minerva in Groningen. De onderwerpen voor zijn werk zoekt hij in zijn eigen omgeving. Zijn schilderijen concentreren zich heel sterk op de kleuren van het licht - zonlicht, strijklicht, tegenlicht. Gefilterd of tegengehouden of omgebogen door glas, vitrage, ijzel. Of licht zoals weerkaatst vallend op een vloer. 'Het zijn', zegt Jan van der Kooi, 'studies in wit'. Als tekenaar excelleert Van der Kooi met zijn studies van allerhande dieren. Doorgaans uitgevoerd in krijt zijn zij zo overtuigend en zo levensecht dat je soms bijna zou vergeten dat het 'slechts' om tekeningen gaat. Naast Van der Kooi's dierstudies verdienen vooral zijn Hollandse landschappen - meestal uitgevoerd met penseel en gewassen inkt - speciale vermelding. Hij verstaat daarbij de kunst van het weglaten en weet licht in zijn werk te brengen. Een lange constante in Van der Koois oeuvre zijn verder zijn zelfportretten. Misschien is er na Rembrandt geen kunstenaar die het eigen gezicht zozeer tot inzet van studie heeft gemaakt. Jan van der Kooi kan het af zonder eigen galerie, gaat zonder trommels en trompetten door het leven en exposeert slechts eens in de vijf jaar, maar wordt desondanks gezien als de beste tekenaar van dit moment.
kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
