Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Biografieën/Ivo Samkalden
Martijn van Empel
Ivo Samkalden
Een rechtlijnig democraat
Oorspronkelijke prijs was: € 29,99.€ 7,90Huidige prijs is: € 7,90.
Samkalden: burgemeester van Amsterdam. Dat is het etiket dat hem door de meeste lezers anno nu, áls zij zich hem nog herinneren, wordt opgeplakt. Maar achter dat etiket gaat een leven schuil van een intense beroering op vele fronten. Door iedereen beschouwd als jurist pur sang, was hij geen meester, maar indoloog (omdat de rechtenstudie voor hem te duur was). Als ambtenaar van Nederlands-Indië was hij achtereenvolgens de gevangene van de Japanners en, in 1945, van de Indonesische vrijheidsstrijders, met steeds weer de dood als nabije mogelijkheid. Al tijdens zijn Japanse gevangenschap werd hij overtuigd voorstander van een Indonesische onafhankelijkheid en werkte daar na de oorlog van Nederlandse zijde actief aan mee. De daaropvolgende nauwe samenwerking met zijn landbouwminister Mansholt bracht hem tot een diepgaande Europese overtuiging, die hij kon uitdragen als hoogleraar in Wageningen en later Leiden, maar ook als minister van Justitie (in het laatste kabinet-Drees en later het kabinet-Cals). Hij was de eerste joodse burgemeester van Amsterdam, maar ook minister die vanuit een diep respect voor de Nederlandse rechtsstaat besloot tot het afvoeren van de oorlogsmisdadiger Lages. Zijn leven: hij zocht de verantwoordelijkheid en vond het avontuur.
Gerelateerde producten
geschiedenis
Jelle Gaemers
Willem Drees, de rode wethouder
Wie aan Willem Drees denkt, ziet 'Vadertje Drees' voor zich, de grijze staatsman die tien jaar minister-president van Nederland was. Maar ook Drees was ooit een jonge man. De eerste helft van zijn leven, die minder algemeen bekend is, komt aan bod in dit deel van de Drees-biografie. Gaemers beschrijft uitvoerig Drees' jongensjaren in Amsterdam, de sobere omstandigheden waaronder hij opgroeide, zijn passie voor de stenografie en zijn bekering tot het socialisme. Veertien jaar lang, van 1919 tot 1933, was Drees wethouder van Den Haag. Hij behoorde tot de befaamde 'rode wethouders' die tijdens het Interbellum hun stempel drukten op het bestuur van de grote steden. Het wethouderschap, zo verklaarde Drees achteraf, was toch wel de mooiste periode geweest in zijn politieke carrière.non-fictie
Paul P.J. Overvoorde
Als het maar tot iets leidt?
Erfgoedzorg wordt geassocieerd met conservatieve, deftige heren. Dat deftige klopt wellicht, maar het eerste behoeft bijstelling: er waren ook idealisten die streefden naar een mooiere en betere wereld, met verheffing van de arbeider en de emancipatie van de vrouw. Dit geldt met name voor mr. dr. J.C. Overvoorde, een strijder op vele fronten. Deze biografie toont Overvoordes tomeloze engagement voor het veiligstellen van monumentaal erfgoed, musea en archieven, het initiëren van een monumentenwet, en voor de gelijke behandeling van de vrouw en haar emancipatie. Hij richt de Nederlandsche Oudheidkundige Bond op, met in het bestuur strijders die als jonge honden de sloop van monumenten proberen te voorkomen. Ook de rol die Overvoorde in de eerste emancipatiegolf speelt, wordt uitstekend belicht. Zijn feministisch rechtshistorisch proefschrift maakt hem bekend als voorstander van vrouwenemancipatie - hun zwaar achtergestelde positie vindt hij onaanvaardbaar voor een beschaafd land. Hij werkt even samen met Aletta Jacobs en kruist vaak de degens met Wilhelmina Drucker. Hij adviseert Annette Versluijs-Poelman, voorzitter van de Vereeniging voor Vrouwenkiesrecht, van achter de schermen. Daarnaast is hij actief als lid van de Radicalen Bond die de slechte positie van de arbeidersklasse wil verbeteren. Hij richt in die steden oudheidkundige verenigingen, een museum en verenigingen voor monumentenzorg op. In de Vereeniging van Archivarissen in Nederland werkt hij mee aan de professionalisering van het beroep en aan wetgeving. Eenmaal in Leiden benoemd zal hij als conservator, later directeur van De Lakenhal, de museumcollectie uitbreiden met werken van de Oude Leidsche meesters en de nieuwbouw van het museum realiseren. In deze vlot leesbare biografie komt een breed tijdsbeeld naar voren, waarin Overvoordes inbreng ook nog voor de huidige tijd goed onderbouwd voor het voetlicht wordt gebracht. Na enkele jaren kunstacademie studeerde Paul P.J. Overvoorde wijsbegeerte aan de Universiteit van Utrecht. Na voltooiing daarvan deed hij op uiteenlopende terreinen onderzoek, onder meer naar normatieve argumentatie. Daarnaast was hij als docent en stafmedewerker werkzaam.non-fictie
Robert Regout
Robert Hubert Willem Regout (Maastricht, 18 januari 1896 – Dachau, 28 december 1942) was een Nederlands jezuïet, rechtsgeleerde en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog. Regout was een telg uit de bekende Maastrichtse fabrikantenfamilie Regout en groeide op in de ouderlijke villa Kruisdonk, destijds gemeente Meerssen. Als jongeman volgde hij een gymnasiumopleiding aan het Sint-Willibrorduscollege in Katwijk aan den Rijn. Tijdens zijn verblijf op dit jezuïeteninternaat koos hij voor een geestelijke loopbaan. Op verzoek van zijn vader behaalde hij eerst zijn kandidaatsexamen rechten aan de Universiteit Leiden, waarna hij op 5 januari 1915 intrad bij de jezuïeten. In 1927 werd hij tot priester gewijd. Toen de oorlog uitbrak reisde Regout stad en land af om advies te geven over de ontstane situatie. Hij riep op tot verzet en besprak de mogelijkheden hiertoe. Hij adviseerde universiteiten om een rechte rug te houden tegenover de Duitse bezetter. In juni 1940 verscheen een artikel van zijn hand geheten 'De rechtstoestand in bezet gebied'. Hierin werd helder uiteengezet welke rechten de bezetter in dit gebied volgens het Haags Landoorlogsreglement kon doen gelden en welke niet. Dit alles wekte bij de Duitsers wrevel en achterdocht, omdat de jurist Regout met zijn kennis van zaken afbreuk kon doen aan hun plannen met bezet Nederland. Wegens zijn kritische houding ten aanzien van het naziregime werd hij op 3 juli 1940 gearresteerd waarna een lange gevangenschap volgde in Arnhem, Berlijn en uiteindelijk het concentratiekamp te Dachau, waar hij vele lotgenoten moreel bijstond. Uiteindelijk stierf hij in Dachau in 1942. Tien dagen voor zijn dood schreef hij in zijn testament: Als Onze Lieve Heer het 'offer' van mijn leven vraagt, dan met grote vreugde voor geloof en vaderland en bijzonder voor studenten en professoren van de Nijmeegse universiteit.muziek
