Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Filosofie & religie/Filosofie/Hoezo vrije wil?
‘Hoezo vrije wil?’ is geschreven voor iedereen die, geïrriteerd of wakker geschud door de talloze tegenstrijdige uitspraken die erover gedaan worden door wetenschappers en in de media, meer wil weten over de vrije wil. Het biedt een staalkaart van inzichten van specialisten als Ger Groot, Bert Keizer, Pauline Kleingeld en Ybo Buruma.
Gerelateerde producten
filosofie & religie
Tjeerd van de Laar
Vrije wil
Discussies over verantwoordelijkheid, zelfverwerkelijking en bewustzijn. Wat is vrije wil? Doen we iets omdat we dat zelf belangrijk vinden, of zijn we slechts een speelbal van onze genen, onze opvoeding en de invloed van de media? Worden onze handelingen aangestuurd door bewuste gedachten, of zijn onze keuzes al in de hersenen tot stand gekomen voordat we ons daar bewust van worden? Had bijvoorbeeld een misdadiger er ook voor kunnen kiezen om geen misdadiger te worden? Het hedendaagse debat over vrije wil is spannend en veelzijdig. De (on)vrijheid van wat we gemakshalve onze wil noemen, staat centraal in discussies over verantwoordelijkheid, zelfverwerkelijking en bewustzijn. 'Vrij wil' is verhelderend voor iedereen die grip wil krijgen op deze materie. Het is rijk aan casussen en sleutelteksten van uiteenlopende denkers: van Kant tot Sartre, van Taylor tot Pereboom.filosofie & religie
Isocrates
Monument van mijn denken
Als bekendste onbekende redenaar leidt Isocrates van Athene (436 vC-338 vC) een verscholen naleven. Van oudsher geniet hij de faam, in de woorden van Cicero, de 'leermeester van alle redenaars' te zijn. In zijn tijd is hij invloedrijker in het openbare politieke debat dan Plato of Socrates, en zijn school staat aan de basis van het klassieke hoger onderwijs dat is gericht op de intellectuele en politieke vorming van vrije burgers. De school van Isocrates is het ijkpunt van alle onderwijs in de Hellenistische en Romeinse wereld, en uit de filosofie van Isocrates kon het renaissancistisch humanisme voortkomen, dat tot in de een-en-twintigste eeuw het hart vormt van de humaniora. Isocrates is overtuigd van de maakbaarheid van de verantwoordelijke burger. Hiertoe heeft hij een opvoedkundig programma ontworpen, gebaseerd op de regels van de klassieke retorica, om jeugdige talenten intensief te begeleiden en voor te bereiden op een vooraanstaande rol in de politieke gemeenschap, de gemeenschap van burgers. Filosofie is voor Isocrates de natuurlijke en beste techniek voor het leren juist te redeneren en argumenteren, en daarmee juist te handelen en te leven. Isocrates' ethiek is eerder doelmatig dan idealistisch, een praktische oefening van deugden, die gerealiseerd dienen te worden in de politieke praktijk. Het programma van Isocrates' school is gebaseerd op taal en overtuigingskracht, het hanteren van de juiste woorden, het weten te handelen op het juiste moment, en gestoeld op een vruchtbaar historisch bewustzijn, dat leidend is voor de innerlijke overtuiging, het moreel besef en het rechtvaardig handelen van een politicus. In 'Monumenten van mijn denken' geeft Jeroen Bons â voor het eerst in het Nederlands â een getrouw en meerzijdig beeld van Isocrates als filosoof, pedagoog en politiek redenaar. Het boek bevat een ruime en representatieve keuze uit zijn politieke redevoeringen: Areopagiticus, Panegyricus, Panathenaicus; zijn filosofische redevoeringen: Tegen de sofisten, Helena, Apologie van Isocrates; en zijn pedagogische brieven: Aan Demonicus en Aan Polycrates. Jeroen Bons' toelichtingen zijn ruimhartig en instructief. Hij vertaalt de redevoeringen in stijl, plaatst de pedagogische opvattingen van Isocrates in dispuut met tijdgenoten en tegenstrevers als Plato en Aristoteles, en schetst de invloed van Isocrates op het denken over onderwijs en opvoeding. Bons betoogt ten slotte dat Isocrates' pleidooi voor een nieuwe politieke cultuur, wars van particularisme en kortzichtig eigenbelang, een blijvend moreel kompas biedt voor maatschappelijk handelen en politiek plichtsbesef.filosofie & religie
Charles Vergeer
Het panterjong
De filosoof Charles Vergeer heeft reeds eerder een boek over het beeld van Jezus in het evangelie naar Marcus geschreven: 'Een nameloze, Jezus de Nazarener'. Dit boek is een nieuwe poging om op grond van een nauwkeurige lezing van dit evangelie meer klaarheid te krijgen over de vele vragen rond de persoon van de historische Jezus. Daarbij concentreert hij zich op de lijdensgeschiedenis, waarbij hij tot nieuwe inzichten komt. Volgens de auteur was Jezus als nazaat van koning David een troonpretendent en vormde als zodanig een gevaar. Het verraad dat Judas door Marcus wordt aangewreven, is volgens de auteur niet-historisch, maar een onderdeel van Marcus' poging de kerk van Jeruzalem in een ongunstig daglicht te stellen, zoals hij dat ook met het verhaal over Petrus' verloochening deed. Zo brengt de auteur meer inzichten naar voren die afwijken van de gangbare mening. Dat maakt zijn boek interessant, maar tegelijk is het moeilijk voor een belangstellende leek, omdat een basiskennis van het Grieks wordt verondersteld. Opvallend overigens dat de auteur nog steeds de vroegere rooms-katholieke weergave van bijbelse namen hanteertfilosofie & religie
