Geen producten in uw winkelmand.
Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Essays/Het laatste gebaar
Originele invalshoek om naar het oeuvre van een kunstenaar te kijken. Ieder hoofdstuk vertelt een zoektocht naar het laatste kunstwerk dat voltooid dan wel onvoltooid is achtergebleven. Twaalf kunstenaars drongen zich aan Yella Arnouts op. Johannes Vermeer met zijn enigmatische licht, Marcel Duchamp met zijn kijkkast waaraan hij jarenlang in het geheim gesleuteld heeft, Francis Bacon met zijn verwrongen portretten, Louise Bourgeois met haar reuzenspin en ondoorgrondelijke weefsels. Agnes Martin met dat ene laatste inktlijntje uit ‘de losse pols’ terwijl ze een heel leven met tekendriehoek en schoollat in de weer is geweest?
Gerelateerde producten
kunst
Tjibbe Hooghiemstra
De onschuld voorbij
Een letterlijk nieuw beeld van Mata Hari, dat haar voor het eerst en pas na meer dan honderd jaar toont in al haar schuldigheid, verleidelijkheid en waanzinnigheid. Drieëndertig nieuwe hedendaagse foto's van Mata Hari, gefotografeerd met behulp van een authentieke foto van haar uit 1905, uit de collectie van het Fries Museum te Leeuwarden. Gedurende de jaren 2015 en 2016 heeft beeldend kunstenaar Tjibbe Hooghiemstra (Tytsjerk, 1957) Mata Hari opnieuw gefotografeerd. Als model stond een, door haar zelf uitgegeven, postkaart uit 1905. In een verleidelijke pose is Mata Hari te zien. Met gebruik van de camera heeft Hooghiemstra een nieuwe serie beelden gemaakt die verschillende facetten van Mata Hari laten zien. Er zijn foto's die haar als een erotische danseres, een waanzinnige of een schuldige in oorlogstijd tonen. Deze schuldigheid is de reden voor de grote serie foto's geweest. Het is een manier om een kritische weergave van Mata Hari te tonen met behulp van haar destijds zelf uitgegeven flyer. De foto's willen een tegenhanger vormen van de nog altijd volhardende eenzijdige mythevorming rondom haar persoon. In 'De onschuld voorbij' wordt de originele foto uit 1905 als opmaat getoond, afgedekt met een dun lapje zwarte stof. Er naast staat het ooggetuige verslag, van Henry Wales uit 1917, van het neervallende lichaam tijdens haar executie. Opmerkelijk is de grote overeenkomst tussen de beschrijving van Wales en de houding op de oorspronkelijke foto uit 1905. 'De onschuld voorbij' bevat meer dan 30 foto's in zwart wit en kleur, afgewisseld met enkele zeer korte tekstbijdragen van biograaf Russel Warren Howe uit 1986 en een korte uitleg over het fotoproject. De foto's lopen uiteen van indringende zwart wit portretfoto's, veelkleurige abstracte sprookjesachtige beelden tot verleidelijke erotische foto's. Allen afkomstig uit de originele foto en heel direct zonder tussenkomst van bewerkingsprogramma's afgeprint.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.geschiedenis
Jonathan Lopez
De laatste Vermeer
De zaak van de beruchte kunstvervalser Han van Meegeren fascineert nog altijd. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij opgepakt omdat hij een schilderij van Johannes Vermeer aan Hermann Goering zou hebben verkocht. In de gevangenis beweerde Van Meegeren dat hij dat doek zelf had geschilderd. Hij had Goering voor een gigantisch bedrag bedrogen en hij was dus geen collaborateur: hij had eigenlijk een verzetsdaad gepleegd. En die valse Vermeer was de enige niet, bekende Van Meegeren: ook de beroemde Emmaüsgangers, in 1937 gekocht door Museum Boijmans, was van zijn hand. Het was een fantastisch verhaal en het maakte het proces-Van Meegeren tot een ware mediasensatie, maar het was van A tot Z gelogen. Jonathan Lopez maakt gehakt van de mythe rond Van Meegeren. Van Meegeren was geen miskend genie, maar een leugenaar, een nazisympathisant en een collaborateur, die uitsluitend handelde uit eigenbelang. Hij wordt neergezet als een ingenieuze, door de wol geverfde oplichter, gewapend met een kwast. Lopez beschrijft zijn leven en dat van de kunsthandelaars en verzamelaars die tegen wil en dank in hem bleven geloven op een razend spannende manier.kunst
