‘Etnomanie’ is een tribal style bible. Modestylist Ellie Uyttenbroek maakte een persoonlijke keuze uit de etnografische fotocollectie van het Nederlands Fotomuseum. Met haar oog voor fashion selecteerde ze honderd geposeerde portretten, van 1850 tot nu, met aandacht voor individuele expressie, silhouet, pose, outfit, styling, lichaamsversiering, accessoires en andere modische details. Het uitgangspunt daarbij was stijl, wat volgens de boeken zoiets is als attitude, aanpak, habitus, houding, modus, manier van doen en smaak. Naast historische informatie over de foto’s plaatst Uyttenbroek haar stilistische observaties, die de kijker bewust maken van de schoonheid en de autonome beeldende kracht van deze uiteenlopende portretten. De etnografische fotocollectie van het Nederlands Fotomuseum, afkomstig uit het Wereldmuseum, is vermaard om haar volkenkundige foto’s uit het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Indonesië, Azië en Amerika. In deze ‘wereldcollectie’ staat de mens, van 1850 tot nu, in al zijn verschijningsvormen centraal.
Gerelateerde producten
kunst
González, Picasso & vrienden
De Spaanse kunstenaar Julio González wordt samen met Constantin Brancusi en Pablo Picasso als een van de belangrijkste beeldhouwers van de twintigste eeuw gezien. In 'González, Picasso & vrienden' staat naast zijn persoonlijke ontwikkeling ook zijn bijzondere vriendschap en samenwerking met Picasso en andere invloedrijke kunstenaars als Hans Hartung en Pablo Gargallo centraal. Dit boek toont hoe González evolueerde van ambachtsman tot avant-gardekunstenaar. Zijn samenwerking met Picasso speelde een doorslaggevende rol in de ontwikkeling van zijn unieke en vernieuwende stijl en opende ook voor Picasso de deuren naar andere manier van expressie. Ook wordt geschetst op welke manier de politieke situatie van Europa in de tweede helft van de jaren dertig González beïnvloedde. In de laatste jaren van zijn leven maakte hij zijn werk tegen de achtergrond van de Spaanse Burgeroorlog. Waar zijn 'boerenvrouw' in het begin stoer en onverschrokken werd afgebeeld, schreeuwt zij het aan het einde van de jaren dertig uit en heft ze haar handen ten hemel. González ziet hoe zijn geboortegrond is overwonnen. Met inzage in enkele intieme brieven tussen González en Picasso.geschiedenis
David J. Eiger
Race naar de Maan 3D
Queen-gitarist Brian May is niet alleen virtuoos muzikant, ook is hij gepromoveerd astrofysicus en verzamelaar van stereoscopiefoto's. Deze laatste twee passies komen samen in 'Race naar de maan 3D ? een nieuwe kijk op onze eerste ruimtemissies'. Met een introductie van André Kuipers. Ruimterace: Eind jaren zestig en begin jaren zeventig van de vorige eeuw ontspon zich een ware ruimterace tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten. Inzet: als eerste een mens op de maan zetten en veilig terugbrengen. De uitslag is natuurlijk bekend. Het bemande ruimtevaartprogramma van de Sovjet-Unie stortte om allerlei redenen in elkaar en de Amerikanen konden in 1969 de overwinning claimen. Nooit eerder vertoonde foto's: 'In Race naar de maan 3D' vertelt auteur David J. Eicher over onze eerste missies naar een ander hemellichaam aan de hand van meer dan 150 nog nooit eerder gepubliceerde stereoscopische foto's. Een stereoscopische foto bestaat uit twee foto's die elk vanuit een net iets ander oogpunt een tafereel of object in beeld brengen. Wanneer je linker oog de ene foto ziet en je rechter oog de andere foto, dan zie je ineens diepte. Met een bijgeleverd, door Brian May ontworpen, brilletje kun je de ruimterace en het maanoppervlak daardoor in 3D bekijken. Menselijke opofferingen: Behalve het brilletje nam Brian May ook de selectie en bewerking van de in het boek opgenomen foto's voor zijn rekening. Ondersteund door deze foto's vertelt Race naar de maan 3D over de technologische ontwikkelingen die de maanlandingen mogelijk maakten, over de menselijke opofferingen die daarbij kwamen kijken en over de wetenschappelijke kennis die de missies opleverden.kunst
Jeroen Goudeau
Jan Stuyt
In de jaren negentienvijftig reden wij soms in het weekeinde met het hele gezin in de auto door het land, meestal voor familiebezoek in Den Haag. Vader en moeder voorin, de drie kinderen op de achterbank. Soms klonk opeens van de voorbank: 'Kijk, daar staat een kerk van je grootvader.' Dat kon zijn bij het passeren van Harmelen of bij het rijden over Lisse en Hillegom. Of als we op vakantie gingen en we via Valkenswaard naar het zuiden reden. Het ging dan altijd over kerken, niet over ziekenhuizen, woningen of andere gebouwen. Die kerken waren blijkbaar zodanig gesitueerd dat je ze van een afstand kon zien. De grootste verrassing overkwam me toen wij een keer ogenschijnlijk zomaar stil stonden in een straat in Haarlem, een onopvallende straat met rijtjeshuizen zonder voortuin, niet ver van de kathedraal. 'Waarom staan we hier stil?' Er kwam geen antwoord. Opeens zag ik het straatnaambord: 'Jan Stuytstraat, opzichter van de bouw van de kathedraal'. Zoiets vergeet een twaalfjarige jongen heel zijn leven niet meer. Grootvader Jan Stuyt, de architect, overleed zestien jaar voordat ik werd geboren. Er is meer documentatie over deze grootouder dan over de andere drie samen: een archief, foto's, artikelen, boeken, een pastel door Antoon van Welie en andere portretten, en zelfs een pagina op Wikipedia. Ik zou nog wel eens een artikel willen lezen over hem als verzamelaar van kunst - hij bezat een prachtige collectie, die met niets was begonnen en met een deskundig oog in korte tijd is verzameld. Het geeft me een bijzondere emotie wanneer ik als priester de sacramenten bedien in een kerk van mijn grootvader.kunst
