Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Biografieën/Adieu Parijs
Het is juni 1940. De Duitsers staan op het punt Parijs binnen te vallen en acht miljoen Parijzenaren vluchten naar het zuiden. Onder hen ook Léon Werth en zijn vrouw. Iedereen ontvlucht de stad in auto’s, op fietsen, op ossenwagens, liftend of lopend. Iedereen heeft honger, iedereen is kapot, iedereen is op zoek naar onderdak, eten, benzine en vooral naar hoop.
Gerelateerde producten
non-fictie
Robert Regout
Robert Hubert Willem Regout (Maastricht, 18 januari 1896 – Dachau, 28 december 1942) was een Nederlands jezuïet, rechtsgeleerde en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog. Regout was een telg uit de bekende Maastrichtse fabrikantenfamilie Regout en groeide op in de ouderlijke villa Kruisdonk, destijds gemeente Meerssen. Als jongeman volgde hij een gymnasiumopleiding aan het Sint-Willibrorduscollege in Katwijk aan den Rijn. Tijdens zijn verblijf op dit jezuïeteninternaat koos hij voor een geestelijke loopbaan. Op verzoek van zijn vader behaalde hij eerst zijn kandidaatsexamen rechten aan de Universiteit Leiden, waarna hij op 5 januari 1915 intrad bij de jezuïeten. In 1927 werd hij tot priester gewijd. Toen de oorlog uitbrak reisde Regout stad en land af om advies te geven over de ontstane situatie. Hij riep op tot verzet en besprak de mogelijkheden hiertoe. Hij adviseerde universiteiten om een rechte rug te houden tegenover de Duitse bezetter. In juni 1940 verscheen een artikel van zijn hand geheten 'De rechtstoestand in bezet gebied'. Hierin werd helder uiteengezet welke rechten de bezetter in dit gebied volgens het Haags Landoorlogsreglement kon doen gelden en welke niet. Dit alles wekte bij de Duitsers wrevel en achterdocht, omdat de jurist Regout met zijn kennis van zaken afbreuk kon doen aan hun plannen met bezet Nederland. Wegens zijn kritische houding ten aanzien van het naziregime werd hij op 3 juli 1940 gearresteerd waarna een lange gevangenschap volgde in Arnhem, Berlijn en uiteindelijk het concentratiekamp te Dachau, waar hij vele lotgenoten moreel bijstond. Uiteindelijk stierf hij in Dachau in 1942. Tien dagen voor zijn dood schreef hij in zijn testament: Als Onze Lieve Heer het 'offer' van mijn leven vraagt, dan met grote vreugde voor geloof en vaderland en bijzonder voor studenten en professoren van de Nijmeegse universiteit.kunst
Pauline Broekema
Tekenares van Montparnasse
Op een vlooienmarkt in Parijs ontdekt een Nederlandse kunsthandelaar een fascinerend schilderij. Het wijst hem de weg naar de nalatenschap van de Joodse Edith Auerbach, die zich in 1926 in de door mannen gedomineerde kunstenaarswereld van Parijs vestigt. Gedreven schildert en tekent ze het leven langs de boulevards en in parken en ze is vaste bezoeker van de befaamde kunstenaarscafés in Montparnasse, waar ze haar schetsboeken vult met portretten van aanstormende talenten en grote namen. In 1940 wordt ze vastgezet in concentratiekamp Gurs, waaruit ze kans ziet te vluchten, en duikt onder. Na de bevrijding keert ze geknakt terug naar Parijs. Wie is deze getalenteerde, dwarse en dappere vrouw van wie zelfs geen overlijdensdatum bekend was? Broekema schildert haar bewogen bestaan en de beroemde kringen waarin ze verkeerde, en doet ontdekkingen. Zo blijkt Auerbach via haar moeder naaste familie te zijn van de voormalige Amerikaanse presidentskandidaat en minister John Kerry.non-fictie
Jeroen Thijssen
Johannes van Dam
Johannes van Dam was naast bekend culinair journalist een bijzonder mens. Hij had dan ook bepaald een roerige achtergrond: zijn joodse ouders overleefden de oorlog in onderduik, op jonge leeftijd was hij betrokken bij het auto-ongeluk waarin zijn vader omkwam en daarbij kwam dan nog zijn ontluikende homoseksualiteit in de burgerlijke jaren vijftig. Voordat hij over eten ging schrijven was zijn leven een chaos vol depressies, cocaïnegebruik en uitzichtloosheid. Daarna stond zijn leven in het teken van eten: spreken over eten, schrijven over eten en alles weten over eten. De Amsterdamse horeca vreesde hem, haatte hem soms maar respecteerde zijn vakkennis. Hij vond zichzelf de beste culinair journalist, maar niet alle collega's waren het daarmee eens. Een man die 'altijd de waarheid sprak', noemde hij zichzelf en hij maakte dan ook veel ruzie. Toch had hij trouwe vrienden. Avonturen in een commune, geldingsdrang tot achter de derde komma, een 'robuust' karakter ? het hoorde allemaal bij Johannes.geschiedenis
