Geen producten in uw winkelmand.
Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Columns & interviews/Waarschuwing: de schrijver van dit boek is een kunstenaar
Ik voelde me door de grond zakken van schaamte. Nog voor ik antwoord kon geven op zijn vraag of hij de achterkant even mocht bekijken, haalde hij het werk al van de muur om het om te draaien. Zijn blik op het over een paar bij elkaar geraapte planken gespannen doek sprak boekdelen. Toen hij mij vervolgens streng aankeek voelde ik dat niet alleen mijn wangen, maar ook mijn nek rood begonnen te gloeien. ‘Je kunt de professionaliteit van een kunstenaar aflezen aan de achterkant van het werk,’ zei hij.
Gerelateerde producten
kunst
Darren Pih. (red.)
Keith Haring
Keith Haring genoot van wereldwijde faam om zijn kleurrijke schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerken en muurschilderingen. In de vroege jaren 1980 veroverde hij stormenderhand de New Yorkse kunstscene met zijn levendige, op graffiti geïnspireerde tekeningen, waarvan vele trouwens ook bij het grote publiek bekend raakten, onder meer door de voorstelling van zijn bekende Radiant Child in 1982 op een billboard op Times Square. Keith Harings onmiddellijk herkenbare, “stripachtige” beeldtaal putte niet alleen uit de iconografie van de hedendaagse pop- en clubcultuur maar greep ook terug op patronen en ritmes uit de islamitische en Japanse kunst en de primitieve wandschilderingen. Uit zijn werk sprak daarenboven een diepgaand engagement met sociale rechtvaardigheid en activisme. Hij verwerkte er tal van thema's in die ook vandaag relevant blijven, zoals de aidscrisis, de Koude Oorlog en de angst voor een kernaanval, racisme, de uitwassen van het kapitalisme en de aftakeling van het milieu. ‘Keith Haring’ bevat een vijftigtal werken aangevuld met zelden geziene foto-, film- en archiefdocumenten die door de Keith Haring Foundation ter beschikking zijn gesteld. Het wil Haring niet alleen bij een nieuw publiek bekend maken maar ook een nieuw licht werpen op een kunstenaar wiens oeuvre een typische uiting is van de subculturele en creatieve energie van het New York van de jaren 1980.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Gerhard Richter
Het oeuvre van Gerhard Richter overstijgt de historische scheiding tussen abstracte en figuratieve schilderkunst. Zijn werken beperken zich niet tot een zelfgenoegzaam spel van kleuren en vormen maar scheppen al evenmin een zuiver beeld van de realiteit. Zelfs als die realiteit en haar feitelijkheden de onderwerpen van zijn werken vormen, stelt de schilderende scepticus het figuratieve ter discussie. Dat geldt met name voor zijn schilderijen van deuren, gordijnen en vensters uit de jaren 1960 die centraal staan op deze tentoonstelling. Hoewel ze refereren aan de typische kenmerken van een figuratieve kunst die ons de werkelijkheid toont, ontzeggen ze ons tegelijkertijd de toegang tot deze werkelijkheid door een picturale ruimte te scheppen die elke illusie van diepte ontbeert. Een goed voorbeeld hiervan zijn de gordijnschilderijen, die ostentatief weigeren de wereld van het figuratieve te onthullen: het doek is gevallen. De iconoclastische benadering van de kunstenaar valt niet te ontkennen. Voor Richter betekent schilderen het ontwerpen van oppervlakken, het experimenteren met de illusoire aard van de kunst die ons de werkelijkheid achter het beeld in het beste geval enkel laat inbeelden. Dit is zeker het geval voor zijn deur-, gordijn- en vensterschilderijen, waarop hij een picturaal concept ontwikkelde dat nog altijd relevant is voor zijn huidige werk, zijn geschraapte schilderijen.kunst
