Geen producten in uw winkelmand.
Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Kunst/Fotografie/Solitude
Reisverslag in tekst en foto’s van de Barentsz-route, een weg langs de poolcirkel door het noorden van Noorwegen, Zweden en Finland naar Moermansk in Rusland. Geïnspireerd door de reislust en durf van Willem Barentsz gingen auteurs op pad om mensen te ontmoeten die langs deze weg leven. Het oorspronkelijke dagboek van Gerrit de Veer (1598) dient daarbij als referentiekader.
Gerelateerde producten
kunst
Tjibbe Hooghiemstra
De onschuld voorbij
Een letterlijk nieuw beeld van Mata Hari, dat haar voor het eerst en pas na meer dan honderd jaar toont in al haar schuldigheid, verleidelijkheid en waanzinnigheid. Drieëndertig nieuwe hedendaagse foto's van Mata Hari, gefotografeerd met behulp van een authentieke foto van haar uit 1905, uit de collectie van het Fries Museum te Leeuwarden. Gedurende de jaren 2015 en 2016 heeft beeldend kunstenaar Tjibbe Hooghiemstra (Tytsjerk, 1957) Mata Hari opnieuw gefotografeerd. Als model stond een, door haar zelf uitgegeven, postkaart uit 1905. In een verleidelijke pose is Mata Hari te zien. Met gebruik van de camera heeft Hooghiemstra een nieuwe serie beelden gemaakt die verschillende facetten van Mata Hari laten zien. Er zijn foto's die haar als een erotische danseres, een waanzinnige of een schuldige in oorlogstijd tonen. Deze schuldigheid is de reden voor de grote serie foto's geweest. Het is een manier om een kritische weergave van Mata Hari te tonen met behulp van haar destijds zelf uitgegeven flyer. De foto's willen een tegenhanger vormen van de nog altijd volhardende eenzijdige mythevorming rondom haar persoon. In 'De onschuld voorbij' wordt de originele foto uit 1905 als opmaat getoond, afgedekt met een dun lapje zwarte stof. Er naast staat het ooggetuige verslag, van Henry Wales uit 1917, van het neervallende lichaam tijdens haar executie. Opmerkelijk is de grote overeenkomst tussen de beschrijving van Wales en de houding op de oorspronkelijke foto uit 1905. 'De onschuld voorbij' bevat meer dan 30 foto's in zwart wit en kleur, afgewisseld met enkele zeer korte tekstbijdragen van biograaf Russel Warren Howe uit 1986 en een korte uitleg over het fotoproject. De foto's lopen uiteen van indringende zwart wit portretfoto's, veelkleurige abstracte sprookjesachtige beelden tot verleidelijke erotische foto's. Allen afkomstig uit de originele foto en heel direct zonder tussenkomst van bewerkingsprogramma's afgeprint.kunst
Tamara Becker
Op de foto in oorlogstijd
'Op de foto in oorlogstijd' gaat over een klein deel van het oeuvre van fotografe Annemie Wolff: de 100 fotorolletjes uit 1943, met portretten van 440 mensen, één gipsmasker, één kat en drie hondjes. Bij de foto's hoort een kasboek geordend per maand, data, namen, verwijzingen naar filmnummers, adressen en ontvangen bedragen. Circa honderd mensen op de foto's komen niet in het kasboek. Een derde van de klanten was jonger dan 20 jaar. Ongeveer 60% was Joods of half-Joods, van wie meer dan de helft de oorlog heeft overleefd. Tamara Becker en An Huitzing identificeerden meer dan 300 personen met zekerheid en vertellen hun verhaal vanaf het moment dat op 14 januari 1943 Annemies eerste klantje zich aandient, de Joods peuter Robert Ferro. Mensen gingen midden in de oorlog 'nog even naar de fotograaf' om verschillende redenen. Vaak wilden ze een pasfoto voor een vervalst persoonsbewijs. Acht foto's van Annemie zijn aangetroffen in het Calmeyer-archief: ze zijn ingezet om de geportretteerden 'Arisch' te laten verklaren. De meeste foto's zijn echter gemaakt voor de herinnering, om aan geliefden te geven of zelf te houden. Er zijn veel babyfoto's: ondanks alles, gaat het leven tijdens een bezetting gewoon door. De tegenstelling tussen vreedzame foto's en de huiveringwekkende omstandigheden is de rode draad in 'Op de foto in oorlogstijd'. Inclusief DVD met beeldmateriaal.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
