Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Opvoeding/Opvoedmythes
Marga Schiet
Opvoedmythes
Over baby's die je best mag laten huilen, kleuters die jokken en de peuterpuberteit
Oorspronkelijke prijs was: € 12,50.€ 7,90Huidige prijs is: € 7,90.
Jonge ouders krijgen nogal eens gevraagd en ongevraagd opvoedadvies van anderen. Vooral ongevraagd trouwens. Van moeders, schoonmoeders, vriendinnen, buren, kennissen en zomaar mensen die ze in de supermarkt of bij de opvang tegenkomen. Moet je baby’s lekker dik inpakken? Krijgen nerveuze ouders huilbaby’s? Moet bedplassen bestraft worden? En is hoofdbonken een probleem of niet? In ‘Opvoedmythes’ vind je alle antwoorden.
Gerelateerde producten
gezondheid
Tara Porter
Je begrijpt me gewoon niet
In dit boek biedt Tara Porter jonge vrouwen inzicht in hun eigen psychologie, want hun wereld is binnen een generatie onherkenbaar veranderd. Maar het is ook een onmisbare gids voor hun ouders.'Als God een moeder zou zijn, dan had ze deze bijbel geschreven voor tienermeisjes en jonge vrouwen. Dit boek is het beste cadeau dat je je dochter kunt geven.' â Caitlin Moran, auteur van How to Be a Woman 'Het boek waarvan ik wilde dat ik het als tiener had gehad.' â Margaret Stead 'Ik raad dit zeer overtuigende en verhelderende boek aan iedereen aan. Tara schrijft met grote kennis van zaken, warmte en humor over alle problemen waar jonge vrouwen en wij allemaal voor staan, en ze laat zien hoe we die kunnen oplossen' â Julia Samuel, auteur van Elke familie heeft een verhaal. Voor meisjes en jonge vrouwen is er veel veranderd. Nooit eerder hadden ze zoveel vrijheid en keuzemogelijkheden, maar ook nooit eerder moesten ze voldoen aan zo veel verschillende eisen â van zichzelf of van anderen. In meer dan twintig jaar als psychologe sprak Tara Porter honderden meisjes en zag ze hun wereld binnen een generatie onherkenbaar veranderen. In dit boek biedt ze jonge vrouwen inzicht in hun eigen psychologie. Van examens tot vriendschap, van lichaamsvormen tot stress, van familie tot sociale media tot liefde: Tara heeft alles verzameld wat ze heeft geleerd over jonge vrouwen met allerlei verschillende achtergronden. Ze kent en begrijpt niet alleen hun perspectief, maar gidst ze in 'Je begrijpt me gewoon niet' ook door de problemen die ze tegenkomen, als een goede vriendin of oudere zus. 'Je begrijpt me gewoon niet' is specifiek geschreven voor tieners en jonge vrouwen. Maar het is ook een onmisbare gids voor hun ouders: het laat iets zien van de wereld achter de afkeurende blikken en de uitbarstingen van hun dochters: je begrijpt me gewoon niet!mens & maatschappij
Eugénie Smits van Waesberghe
Zwartboek adoptie
Zwartboek adoptie in Nederland in de 20e eeuw De invoering van de Adoptiewet in 1956 zorgde ervoor dat adoptie wettelijk onder de verantwoordelijkheid van de Nederlandse overheid viel. Een grote vraag naar baby's in Nederland door veelal kinderloze echtparen was het gevolg. Ongehuwde vrouwen stonden, vaak onder informele dwang, na de bevalling hun baby af. Dat gebeurde meestal in zogeheten doorgangshuizen waar zwangere meisjes en vrouwen verbleven en waaraan de overheid destijds financieel bijdroeg. Naar schatting zijn tussen 1956 en 1984 rond de 15.000 tot 25.000 baby's op deze manier afgestaan. Dit zorgde toen al voor veel leed, maar het werd decennia later nog veel pijnlijker toen geadopteerden op zoek gingen naar hun onbekende biologische moeders en vaders. Persoonsgegevens van geboorte- en adoptiefamilies blijken in geheime dossiers opgeslagen, zijn niet ter inzage of indertijd (moedwillig) verdwenen in opdracht van adoptieouders of zijn van hogerhand vernietigd. In 'Zwartboek adoptie' vertellen geadopteerden over hun persoonlijke adoptieverhaal en de levenslange impact ervan. Evenals moeders die vaak onvrijwillig en onwetend ooit een baby afstonden aan andere Nederlandse echtparen. Ze durven nu eindelijk hun verhaal te doen. Afstandsmoeders, afstandsvaders, geadopteerden en ook niet geadopteerde kinderen en familieleden komen uitgebreid aan het woord. Ook deskundigen die in hun werk in aanraking kwamen met adoptie als medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming, therapeuten en jeugdhulpverleners, historici en hoogleraren in religiegeschiedenis en sociale demografische geschiedenis, een kinderrechter en een kindertehuisdirecteur vertrouwen hun ervaringen over de adopties toe aan dit zwartboek. Allen tekenen zo met elkaar de inktzwarte rand om de Nederlandse adoptiegeschiedenis. We kunnen het niet veranderen, maar het gaat erom dat we het erkennen en van de fouten leren. De schrijfster van Zwartboek adoptie is Eugénie Smits van Waesberghe (1965). Zij is journalistiek onderzoeker, psychosociaal therapeut en coach. Zelf is Eugénie ook geboren in een doorgangshuis, onder dwang bij haar moeder weggenomen en ter adoptie in een pleeggezin geplaatst. De afgelopen vijf jaar stuitte Eugénie, mede door haar eigen zoektocht naar informatie over haar biologische moeder en vader, op gesloten deuren. 'Veel is onbekend, over veel wordt gezwegen en weinig is mogelijk om duidelijkheid te krijgen,' aldus Eugénie. Tijdens haar zoektocht kwam zij in contact met vele lotgenoten, wier verhalen, zoektochten, adoptieverleden en adoptieleed zij in dit boek heeft opgetekend. Eugénie studeerde aan de faculteit Sociale Wetenschappen en de Rechtenfaculteit van de Rijksuniversiteit Utrecht (Nederlands recht). Ze is getrouwd, heeft twee kinderen en werkt onder meer als psychosociaal therapeut en coach. Deskundige is Eugénie op het gebied van risicotaxatie, casusregie en het opstellen van veiligheidsplannen in complexe gezinssystemen en op het terrein van afstand, adoptie en hechting. Als deskundige en belangenbehartiger is Eugénie sinds 2018 lid van de ministeriële werkgroep Binnenlandse afstand en adoptie. Deze werkgroep heeft de totstandkoming van het landelijke onderzoek naar de binnenlandse afstand en adoptie en de oprichting van het landelijk meldpunt in 2019 voorbereid.mens & maatschappij
Maurits Barendrecht
Het papieren paleis
Ons verouderde rechtssysteem wankelt en staat veraf van ons begrip van rechtvaardigheid. Maurits Barendrecht en Maurits Chabot schetsen nieuwe routes naar een rechtspraak die mensen samenbrengt. 'Een helder, hartstochtelijk pleidooi voor de broodnodige vernieuwing van de rechtsstaat.' - Bas Heijne 'Het boek leest als een roman. [â¦] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' Lucas Lieverse in de Volkskrant. 'Over de beperkingen van het recht en de stevige hervorming die er steeds maar niet komt. Ik vind het een belangrijk boek.' â Folkert Jensma in NRC Nieuwsbrief Recht en Onrecht 'Een krachtig boek over de noodzakelijke vernieuwing van de rechtsstaat.' â Den Haag Centraal 'Sommige boeken moet iedere advocaat lezen. Twaalf jaar geleden was dat The end of lawyers van Richard Susskind. Nu is dat Het Papieren Paleis van Maurits Barendrecht en Maurits Chabot. ⦠Het Papieren Paleis geeft voldoende aanknopingspunten en ideeën voor iedereen die de rechtsstaat een warm hart toedraagt, voor het vernieuwen van dat deel van de juridische dienstverlening waar zij invloed op hebben. Dus koop dit boek, lees het in een adem uit en ga ermee aan de slag.' â Advocatie.nl 'Aanrader.' â Financieel Dagblad, Nieuwe Boeken De Belastingdienst pakte mensen die toeslagen ontvingen hard aan, maar slaagt er niet in het leed recht te zetten. Bij medische missers staan artsen vaak langdurig in de beklaagdenbank, terwijl patiënten en hun families daar weinig mee opschieten. Veel mensen kampen met knagende conflicten dicht bij huis, zoals burenruzies, vechtscheidingen of ontslagzaken. Een juridisch oordeel lost meestal weinig op. Intussen treedt de ene minister na de andere topambtenaar af. Rechters zijn overbelast, het OM wordt geplaagd door schandalen, sociale advocaten gooien het bijltje erbij neer. Het recht is vastgelopen. De juridische wereld wankelt. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat onze procedures nog stammen uit de negentiende eeuw. De rechter vonnist en dan is er recht gedaan? Uit onderzoek blijkt dat ons rechtssysteem inmiddels veraf staat van hoe mensen rechtvaardigheid ervaren. Dat is alarmerend. In Het papieren paleis schetsen Barendrecht en Chabot nieuwe routes naar rechtvaardigheid. Die leiden hen van het Vredespaleis in Den Haag tot de kinderrechter, en van gidsland Rwanda tot Belgische vrederechters. Rechtspreken, concluderen ze, gebeurt niet óver, maar tússen mensen. Met een rechtspraak die mensen samenbrengt, in plaats van ze uit elkaar te spelen. 'Het boek leest als een roman. [...] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' - Lucas Lieverse in de Volkskrantnon-fictie
