Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Economie & politiek/Nooit meer slapend arm
Dirk Brounen
Nooit meer slapend arm
Actieplan voor een financieel fitte toekomst
Oorspronkelijke prijs was: € 18,50.€ 7,90Huidige prijs is: € 7,90.
‘Nooit meer slapend arm’ van Dirk Brounen en Kees Koedijk. De gemiddelde man of vrouw wordt ruim 80 jaar oud. Ga dus maar rustig slapen, er is nog genoeg tijd om die map met financiële papieren open te slaan. Of niet? In een toekomst waarin de overheid minder voor je regelt, moet je je eigen vragen stellen en beantwoorden. Tot wanneer wil je werken? Wil je een wereldreis maken? Welke zorg wens je later? Alle antwoorden kosten geld, dat niet meer vanzelfsprekend beschikbaar is. Het loont de moeite om je toch eens te verdiepen in een aantal papieren die je jaarlijks ongezien weglegt. Brounen en Koedijk helpen je daarmee op een prettige, makkelijke manier, met oog voor wat echt telt. Uiteindelijk gaat het maar om twee vragen: wat wil je later realiseren en wat moet je daar nu voor doen?
Gerelateerde producten
mens & maatschappij
Maurits Barendrecht
Het papieren paleis
Ons verouderde rechtssysteem wankelt en staat veraf van ons begrip van rechtvaardigheid. Maurits Barendrecht en Maurits Chabot schetsen nieuwe routes naar een rechtspraak die mensen samenbrengt. 'Een helder, hartstochtelijk pleidooi voor de broodnodige vernieuwing van de rechtsstaat.' - Bas Heijne 'Het boek leest als een roman. [â¦] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' Lucas Lieverse in de Volkskrant. 'Over de beperkingen van het recht en de stevige hervorming die er steeds maar niet komt. Ik vind het een belangrijk boek.' â Folkert Jensma in NRC Nieuwsbrief Recht en Onrecht 'Een krachtig boek over de noodzakelijke vernieuwing van de rechtsstaat.' â Den Haag Centraal 'Sommige boeken moet iedere advocaat lezen. Twaalf jaar geleden was dat The end of lawyers van Richard Susskind. Nu is dat Het Papieren Paleis van Maurits Barendrecht en Maurits Chabot. ⦠Het Papieren Paleis geeft voldoende aanknopingspunten en ideeën voor iedereen die de rechtsstaat een warm hart toedraagt, voor het vernieuwen van dat deel van de juridische dienstverlening waar zij invloed op hebben. Dus koop dit boek, lees het in een adem uit en ga ermee aan de slag.' â Advocatie.nl 'Aanrader.' â Financieel Dagblad, Nieuwe Boeken De Belastingdienst pakte mensen die toeslagen ontvingen hard aan, maar slaagt er niet in het leed recht te zetten. Bij medische missers staan artsen vaak langdurig in de beklaagdenbank, terwijl patiënten en hun families daar weinig mee opschieten. Veel mensen kampen met knagende conflicten dicht bij huis, zoals burenruzies, vechtscheidingen of ontslagzaken. Een juridisch oordeel lost meestal weinig op. Intussen treedt de ene minister na de andere topambtenaar af. Rechters zijn overbelast, het OM wordt geplaagd door schandalen, sociale advocaten gooien het bijltje erbij neer. Het recht is vastgelopen. De juridische wereld wankelt. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat onze procedures nog stammen uit de negentiende eeuw. De rechter vonnist en dan is er recht gedaan? Uit onderzoek blijkt dat ons rechtssysteem inmiddels veraf staat van hoe mensen rechtvaardigheid ervaren. Dat is alarmerend. In Het papieren paleis schetsen Barendrecht en Chabot nieuwe routes naar rechtvaardigheid. Die leiden hen van het Vredespaleis in Den Haag tot de kinderrechter, en van gidsland Rwanda tot Belgische vrederechters. Rechtspreken, concluderen ze, gebeurt niet óver, maar tússen mensen. Met een rechtspraak die mensen samenbrengt, in plaats van ze uit elkaar te spelen. 'Het boek leest als een roman. [...] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' - Lucas Lieverse in de Volkskrantnon-fictie
Jan de Lint
Kanonnen voor Kruidnagelen
Als Olivier van Noort op 26 augustus 1601 weer voet aan wal zet in Rotterdam, is hij de eerste Nederlander die een tocht rond de wereld heeft volbracht. Hij wordt met ''groote blyschap, soowel van de principaelste als van de ghemeyne Borgerye'' ontvangen en de daaropvolgende publicatie van zijn reisjournaal is een eclatant succes. De investeerders in deze Magelhaense Compagnie waren echter minder verheugd want in plaats van de fabelachtige winsten die de specerijenhandel zou moeten opleveren, was deze onderneming in zakelijk opzicht een groot fiasco. Van de 248 bemanningsleden had slechts een vijftigtal de reis overleefd en van de vier schepen was er slechts één teruggekeerd. Een van de schepen die verloren ging, was de ''Hendrick Frederick'' die na het passeren van Straat Magelhaen door hevige storm van de vloot was afgedwaald. Kapitein Pieter de Lint moest daarna op eigen gelegenheid langs de Zuid-Amerikaanse westkust de jacht van het Spaanse koloniale bewind op deze Hollandse ''corsarios'' weerstaan en vervolgens de Stille Oceaan oversteken. Aangekomen bij de Molukken (Ternate) blijkt het schip niet meer zeewaardig genoeg om de thuisreis te aanvaarden en moet kapitein Pieter de Lint zijn schip op de kust van het eiland achterlaten. Hij verkoopt echter zijn scheepsgeschut en ammunitie aan de Sultan van Ternate en krijgt daarvoor een lucratief termijncontract voor de levering van kruidnagelen. Hij bouwt met zijn bemanning een kleine bark en brengt daarmee een eerste cargo kruidnagelen naar Bantam. Vandaar zeilt hij met een van de schepen van de pas opgerichte VOC terug naar het vaderland en bereikt in 1603 zijn thuishaven Rotterdam. Zijn kruidnagelcontract zal uiteindelijk resulteren in een bescheiden winst voor de Magelhaense Compagnie. 'Kanonnen voor kruidnagelen' brengt de wereldreis van Van Noort weer tot leven maar tracht vooral aan de hand van diverse bronnen de reis van Pieter de Lint te reconstrueren. Wat waren de motieven voor het ondernemen van dergelijke ontdekkingsreizen? Welke kusten, steden en volkeren werden onderweg bezocht en hoe verliep het contact? Hoe reageerde de inmiddels opgerichte VOC op het kruidnagelcontract van Pieter de Lint en kreeg Pieter de erkenning die hij verdiende?mens & maatschappij
Eugénie Smits van Waesberghe
Zwartboek adoptie
Zwartboek adoptie in Nederland in de 20e eeuw De invoering van de Adoptiewet in 1956 zorgde ervoor dat adoptie wettelijk onder de verantwoordelijkheid van de Nederlandse overheid viel. Een grote vraag naar baby's in Nederland door veelal kinderloze echtparen was het gevolg. Ongehuwde vrouwen stonden, vaak onder informele dwang, na de bevalling hun baby af. Dat gebeurde meestal in zogeheten doorgangshuizen waar zwangere meisjes en vrouwen verbleven en waaraan de overheid destijds financieel bijdroeg. Naar schatting zijn tussen 1956 en 1984 rond de 15.000 tot 25.000 baby's op deze manier afgestaan. Dit zorgde toen al voor veel leed, maar het werd decennia later nog veel pijnlijker toen geadopteerden op zoek gingen naar hun onbekende biologische moeders en vaders. Persoonsgegevens van geboorte- en adoptiefamilies blijken in geheime dossiers opgeslagen, zijn niet ter inzage of indertijd (moedwillig) verdwenen in opdracht van adoptieouders of zijn van hogerhand vernietigd. In 'Zwartboek adoptie' vertellen geadopteerden over hun persoonlijke adoptieverhaal en de levenslange impact ervan. Evenals moeders die vaak onvrijwillig en onwetend ooit een baby afstonden aan andere Nederlandse echtparen. Ze durven nu eindelijk hun verhaal te doen. Afstandsmoeders, afstandsvaders, geadopteerden en ook niet geadopteerde kinderen en familieleden komen uitgebreid aan het woord. Ook deskundigen die in hun werk in aanraking kwamen met adoptie als medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming, therapeuten en jeugdhulpverleners, historici en hoogleraren in religiegeschiedenis en sociale demografische geschiedenis, een kinderrechter en een kindertehuisdirecteur vertrouwen hun ervaringen over de adopties toe aan dit zwartboek. Allen tekenen zo met elkaar de inktzwarte rand om de Nederlandse adoptiegeschiedenis. We kunnen het niet veranderen, maar het gaat erom dat we het erkennen en van de fouten leren. De schrijfster van Zwartboek adoptie is Eugénie Smits van Waesberghe (1965). Zij is journalistiek onderzoeker, psychosociaal therapeut en coach. Zelf is Eugénie ook geboren in een doorgangshuis, onder dwang bij haar moeder weggenomen en ter adoptie in een pleeggezin geplaatst. De afgelopen vijf jaar stuitte Eugénie, mede door haar eigen zoektocht naar informatie over haar biologische moeder en vader, op gesloten deuren. 'Veel is onbekend, over veel wordt gezwegen en weinig is mogelijk om duidelijkheid te krijgen,' aldus Eugénie. Tijdens haar zoektocht kwam zij in contact met vele lotgenoten, wier verhalen, zoektochten, adoptieverleden en adoptieleed zij in dit boek heeft opgetekend. Eugénie studeerde aan de faculteit Sociale Wetenschappen en de Rechtenfaculteit van de Rijksuniversiteit Utrecht (Nederlands recht). Ze is getrouwd, heeft twee kinderen en werkt onder meer als psychosociaal therapeut en coach. Deskundige is Eugénie op het gebied van risicotaxatie, casusregie en het opstellen van veiligheidsplannen in complexe gezinssystemen en op het terrein van afstand, adoptie en hechting. Als deskundige en belangenbehartiger is Eugénie sinds 2018 lid van de ministeriële werkgroep Binnenlandse afstand en adoptie. Deze werkgroep heeft de totstandkoming van het landelijke onderzoek naar de binnenlandse afstand en adoptie en de oprichting van het landelijk meldpunt in 2019 voorbereid.non-fictie
