Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Mens & maatschappij/Hoe gehandicapten hun thuis verloren
Marijke Malsch
Hoe gehandicapten hun thuis verloren
De gevolgen van een falend beleid
Oorspronkelijke prijs was: € 20,90.€ 7,90Huidige prijs is: € 7,90.
Een paar decennia geleden begon de uitplaatsing van verstandelijk gehandicapten. Ze konden, zo was de gedachte, net zo goed in de wijken wonen. Hun beschermde woonplekken werden opgeheven en er werd bezuinigd op zorg en begeleiding. De gehandicapten zelf hadden er weinig over te zeggen. Bij hun gedwongen verhuizing verloren ze vaak het contact met hun eerdere leefgemeenschap. Hun families constateerden een achteruitgang van de zorg en vereenzaming. Ook wetenschappers uitten hun aarzelingen over het nieuwe beleid. Maar de ‘uitplaatsingen’ gingen door. Intussen maakten bestuurders vastgoedplannen voor de ontruimde instellingsterreinen. Tegenwoordig worden gehandicapten weer teruggehaald naar beschermde terreinen. Maar het mislukken van het beleid van ‘community care’ wordt niet toegegeven. ? Een ontluisterend verslag van het neoliberalisme in de gehandicaptenzorg en psychiatrie. Prof. Marijke Malsch is hoogleraar aan de Open Universiteit en onderzoeker bij het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR). Zij heeft een broer die in gehandicapteninstelling Sherpa woont en ze publiceert regelmatig over maatschappelijk relevante onderwerpen, waaronder de langdurige zorg. Ze werkte eerder als plaatsvervangend rechter en gezondheidsjurist.
Gerelateerde producten
mens & maatschappij
Eugénie Smits van Waesberghe
Zwartboek adoptie
Zwartboek adoptie in Nederland in de 20e eeuw De invoering van de Adoptiewet in 1956 zorgde ervoor dat adoptie wettelijk onder de verantwoordelijkheid van de Nederlandse overheid viel. Een grote vraag naar baby's in Nederland door veelal kinderloze echtparen was het gevolg. Ongehuwde vrouwen stonden, vaak onder informele dwang, na de bevalling hun baby af. Dat gebeurde meestal in zogeheten doorgangshuizen waar zwangere meisjes en vrouwen verbleven en waaraan de overheid destijds financieel bijdroeg. Naar schatting zijn tussen 1956 en 1984 rond de 15.000 tot 25.000 baby's op deze manier afgestaan. Dit zorgde toen al voor veel leed, maar het werd decennia later nog veel pijnlijker toen geadopteerden op zoek gingen naar hun onbekende biologische moeders en vaders. Persoonsgegevens van geboorte- en adoptiefamilies blijken in geheime dossiers opgeslagen, zijn niet ter inzage of indertijd (moedwillig) verdwenen in opdracht van adoptieouders of zijn van hogerhand vernietigd. In 'Zwartboek adoptie' vertellen geadopteerden over hun persoonlijke adoptieverhaal en de levenslange impact ervan. Evenals moeders die vaak onvrijwillig en onwetend ooit een baby afstonden aan andere Nederlandse echtparen. Ze durven nu eindelijk hun verhaal te doen. Afstandsmoeders, afstandsvaders, geadopteerden en ook niet geadopteerde kinderen en familieleden komen uitgebreid aan het woord. Ook deskundigen die in hun werk in aanraking kwamen met adoptie als medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming, therapeuten en jeugdhulpverleners, historici en hoogleraren in religiegeschiedenis en sociale demografische geschiedenis, een kinderrechter en een kindertehuisdirecteur vertrouwen hun ervaringen over de adopties toe aan dit zwartboek. Allen tekenen zo met elkaar de inktzwarte rand om de Nederlandse adoptiegeschiedenis. We kunnen het niet veranderen, maar het gaat erom dat we het erkennen en van de fouten leren. De schrijfster van Zwartboek adoptie is Eugénie Smits van Waesberghe (1965). Zij is journalistiek onderzoeker, psychosociaal therapeut en coach. Zelf is Eugénie ook geboren in een doorgangshuis, onder dwang bij haar moeder weggenomen en ter adoptie in een pleeggezin geplaatst. De afgelopen vijf jaar stuitte Eugénie, mede door haar eigen zoektocht naar informatie over haar biologische moeder en vader, op gesloten deuren. 'Veel is onbekend, over veel wordt gezwegen en weinig is mogelijk om duidelijkheid te krijgen,' aldus Eugénie. Tijdens haar zoektocht kwam zij in contact met vele lotgenoten, wier verhalen, zoektochten, adoptieverleden en adoptieleed zij in dit boek heeft opgetekend. Eugénie studeerde aan de faculteit Sociale Wetenschappen en de Rechtenfaculteit van de Rijksuniversiteit Utrecht (Nederlands recht). Ze is getrouwd, heeft twee kinderen en werkt onder meer als psychosociaal therapeut en coach. Deskundige is Eugénie op het gebied van risicotaxatie, casusregie en het opstellen van veiligheidsplannen in complexe gezinssystemen en op het terrein van afstand, adoptie en hechting. Als deskundige en belangenbehartiger is Eugénie sinds 2018 lid van de ministeriële werkgroep Binnenlandse afstand en adoptie. Deze werkgroep heeft de totstandkoming van het landelijke onderzoek naar de binnenlandse afstand en adoptie en de oprichting van het landelijk meldpunt in 2019 voorbereid.mens & maatschappij
Maurits Barendrecht
Het papieren paleis
Ons verouderde rechtssysteem wankelt en staat veraf van ons begrip van rechtvaardigheid. Maurits Barendrecht en Maurits Chabot schetsen nieuwe routes naar een rechtspraak die mensen samenbrengt. 'Een helder, hartstochtelijk pleidooi voor de broodnodige vernieuwing van de rechtsstaat.' - Bas Heijne 'Het boek leest als een roman. [â¦] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' Lucas Lieverse in de Volkskrant. 'Over de beperkingen van het recht en de stevige hervorming die er steeds maar niet komt. Ik vind het een belangrijk boek.' â Folkert Jensma in NRC Nieuwsbrief Recht en Onrecht 'Een krachtig boek over de noodzakelijke vernieuwing van de rechtsstaat.' â Den Haag Centraal 'Sommige boeken moet iedere advocaat lezen. Twaalf jaar geleden was dat The end of lawyers van Richard Susskind. Nu is dat Het Papieren Paleis van Maurits Barendrecht en Maurits Chabot. ⦠Het Papieren Paleis geeft voldoende aanknopingspunten en ideeën voor iedereen die de rechtsstaat een warm hart toedraagt, voor het vernieuwen van dat deel van de juridische dienstverlening waar zij invloed op hebben. Dus koop dit boek, lees het in een adem uit en ga ermee aan de slag.' â Advocatie.nl 'Aanrader.' â Financieel Dagblad, Nieuwe Boeken De Belastingdienst pakte mensen die toeslagen ontvingen hard aan, maar slaagt er niet in het leed recht te zetten. Bij medische missers staan artsen vaak langdurig in de beklaagdenbank, terwijl patiënten en hun families daar weinig mee opschieten. Veel mensen kampen met knagende conflicten dicht bij huis, zoals burenruzies, vechtscheidingen of ontslagzaken. Een juridisch oordeel lost meestal weinig op. Intussen treedt de ene minister na de andere topambtenaar af. Rechters zijn overbelast, het OM wordt geplaagd door schandalen, sociale advocaten gooien het bijltje erbij neer. Het recht is vastgelopen. De juridische wereld wankelt. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat onze procedures nog stammen uit de negentiende eeuw. De rechter vonnist en dan is er recht gedaan? Uit onderzoek blijkt dat ons rechtssysteem inmiddels veraf staat van hoe mensen rechtvaardigheid ervaren. Dat is alarmerend. In Het papieren paleis schetsen Barendrecht en Chabot nieuwe routes naar rechtvaardigheid. Die leiden hen van het Vredespaleis in Den Haag tot de kinderrechter, en van gidsland Rwanda tot Belgische vrederechters. Rechtspreken, concluderen ze, gebeurt niet óver, maar tússen mensen. Met een rechtspraak die mensen samenbrengt, in plaats van ze uit elkaar te spelen. 'Het boek leest als een roman. [...] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' - Lucas Lieverse in de Volkskrantgeschiedenis
Willem Meiners
De verliefde president
'De verliefde president' een uiterst origineel verhaal over moed, overmoed, overspel, chantage en een man die net te laat kwam en te vroeg verdween, en met zijn beleid stond aan de wieg van de roaring twenties stond. Honderd jaar geleden stond Amerika er niet goed voor. Er was massale werkloosheid, de Eerste Wereldoorlog en de Spaanse griep hadden een miljoen Amerikaanse levens geëist en de schatkist was leeg. Tegen deze achtergrond slaagde Warren Harding, hoofdredacteur van een regionale krant, erin president van de Verenigde Staten te worden. Harding was, met name onder vrouwen, ongekend populair. Met zijn beleid stond hij aan de wieg van de roaring twenties: een dansende samenleving die zich in sommige ogen te buiten ging aan de charleston en verboden cocktails. Ineens schalde er jazzmuziek in het Witte Huis. Bijna iedereen vond weer een baan en een dak boven het hoofd. Miljoenen mensen begonnen kranten te lezen. Ze zagen films, kochten radio's, grammofoons, ijskasten en auto's. Toen Harding in 1923 plotseling overleed, stonden er negen miljoen mensen langs het spoor om afscheid van hem te nemen. Zes jaar na Hardings dood brak de Grote Depressie uit, gevolgd door de Tweede Wereldoorlog. Iedereen vergat de oud-president. Was hij zijn tijd te ver vooruit met zijn opvatting dat black lives matter? Was het omdat hij verliefd werd op zijn buurvrouw? Of gingen politici en historici in retrospectief op zoek naar een zondebok nadat er zo ruw een einde was gekomen aan de feestvreugde? Op basis van uniek archiefmateriaal, waaronder Hardings onlangs geopenbaarde liefdesbrieven, brengt Willem Meiners de vergeten president weer tot leven.mens & maatschappij
