Geen producten in uw winkelmand.
De Tsjech Bořek Šípek (Praag 1949) is een wereldberoemde architect die vooral naam heeft gemaakt als ontwerper van glasobjecten en meubels. Na een aantal jaren in Amsterdam werkzaam te zijn geweest, woont en werkt Šípek tegenwoordig weer in Praag. Het hoogtepunt van zijn carrière vormen ongetwijfeld zijn werkzaamheden aan het Kasteel in Praag. Václav Havel, president van Tsjechië tussen 1993 en 2003, gaf hem deze pretentieuze opdracht, die hem tot ‘hofarchitect’ maakte. Zijn kleurige, barokke glasobjecten springen in het oog en geven de functie van het drinkglas een andere inhoud. Dit geldt ook voor zijn meubel ontwerpen, die opvallen door hun onorthodoxe verschijningsvorm en het meubel een haast menselijk karakter verlenen.
Gerelateerde producten
kunst
Herbert M. Cole
Maternity
Voorstellingen van moeders en kinderen zijn niet weg te denken uit de beeldende kunsten van het Afrikaanse continent, van de prehistorische rotskunst in Egypte en de Sahara tot de hedendaagse kunst van Zuid-Afrika. Afbeeldingen van het moederschap - gemaakt in materialen gaande van steen, ivoor en metaal tot kralen, hout en zelfs schilderijen - worden door iedereen gebruikt, van hoog tot laag, en versieren zowat elk soort voorwerp dat in de regio wordt voortgebracht. Na een bespreking van het moederschap als een tegelijk biologisch en cultureel verschijnsel, wordt de enkele voor de hand liggende begrippen als vruchtbaarheid, voortplanting en opvoeding behandeld. Daarna wordt de rol van het moederschap in het denken, de rituelen en het wereldbeeld, met als centrale ideeën gemeenschap, transformatie en regeneratie onderzocht. Al sinds mensenheugenis, en nog tot de dag van vandaag, zijn de aan het moederschap gewijde kunstvormen instrumenten in een moederschapspolitiek die nu eens de leiders steunt en dan weer in verandering en zelfs protest uitmondt. Deze vormen zijn ook alomtegenwoordig op altaren en schrijnen, op het kruispunt van deze wereld en het bovennatuurlijke. Voorstellingen van het moederschap uit alle tijden brengen diepe en betekenisvolle maar soms verborgen boodschappen over. 'Maternity' legt een grote klemtoon op vroegere, traditionele kunstvormen die hoofdzakelijk werden voortgebracht door en voor mannen in patriarchale sociaalpolitieke stelsels. Deze vertrouwde figuren idealiseerden en verheerlijkten het moederschap om de status quo in stand te houden: moeders werden op een voetstuk geplaatst, zowel letterlijk als figuurlijk. In recentere voorbeelden, vele gemaakt door vrouwen die ook moeder zijn, wordt het moederschap dan weer veel realistischer en subjectiever benaderd, deze veranderende denkpatronen worden in het laatste hoofdstuk onder de loep genomen. Dergelijke werken tonen vrouwen en kinderen bedreigd door armoede, ziekte, oorlog, huiselijk geweld en paternalisme, en ze verwerken zowel de vormen als de betekenissen uit de vroegere idealiserende conventies in een groter realisme en een vaak bijtende maatschappelijke en politieke kritiek.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Schmidt
Pieter de Swart, Architect van de achttiende eeuw
Pieter de Swart is een van de belangrijkste architecten van de achttiende eeuw. Het grootste deel van de Nederlandse bevolking heeft wel eens oog in oog gestaan met een van zijn creaties. Na eerst in Breda gestudeerd te hebben, studeerde hij van 1745-1747 in Parijs aan de vermaarde architectuurschool van Jacques-François Blondel. Als hofarchitect van Willem IV ontwierp De Swart vervolgens een aantal paleizen die konden wedijveren met de grote Europese Koninklijke paleizen. Vanuit zijn standplaats Den Haag trad hij op als architect voor de adel en het patriciaat. In Den Haag ontwierp hij onder meer Museum Het Paleis en de Koninklijke Schouwburg. Zijn werkterrein strekte zich uiteindelijk van Den Bosch, via Gouda en Rotterdam tot in Leeuwarden uit. In dit rijk geïllustreerde boek wordt beschreven hoe Pieter de Swart van meester-timmerman in Breda wist op te klimmen tot hofarchitect van de stadhouder.kunst
