Geen producten in uw winkelmand.
Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Geschiedenis/De laatste samenzweerder
Vele mannen vermoordden Julius Caesar. Maar slechts één man was vastberaden om de moordenaars te vermoorden. Octavius ? de toekomstige keizer Augustus ? nam gedurende een van meest dramatische en invloedrijke perioden uit de geschiedenis wraak op de samenzweerders van zijn adoptievader, onder wie de alom bekende Brutus en Cassius. Veertien jaar lang wist de laatste samenzweerder, Cassius Parmensis, te ontkomen, toch bleef hij altijd een historische voetnoot. In ‘De laatste samenzweerder’ brengt Stothard de geschiedenis tot leven door de ogen van de man die tot nu toe op de achtergrond bleef.
Gerelateerde producten
geschiedenis
Theo Mulder
De hersenverzamelaar
Wat kan de vorm van een schedel zeggen over iemands persoonlijkheid? Het is een vraag die de Weense arts Franz Joseph Gall eind achttiende eeuw mateloos intrigeerde. Volgens Gall kon men door aan de schedel te voelen moordzucht, agressie en andere eigenschappen lokaliseren ? een wetenschap die later bekend werd onder de naam frenologie. Hij concludeerde dat de geest zich in het brein bevond en dat geestesziekten dan ook hersenaandoeningen waren. Het lokaliseren van eigenschappen door de schedel te betasten bleek een dramatische misvatting. Niettemin leverde Gall indrukwekkende bijdragen aan de wetenschap. In 1796 begon hij met lezingen in zijn huis in Wenen, waarbij hij hersenen in een zorgvuldige mix van theater en wetenschap ontleedde. Toen de Oostenrijkse keizer Franz II deze controversiële evenementen verbood, besloot Gall zijn geluk elders te beproeven en trok met een koets vol schedels door heel Europa. Zijn ster rees snel, maar de ijdele Gall bleef achtervolgd door controverse. In Frankrijk kreeg hij ruzie met Napoleon en de Kerk plaatste al zijn boeken op de Index. Desondanks veroverden zijn ideeën Groot-Brittannië en Amerika en hadden daar enorme invloed. Galls denkbeelden raakten alle gebieden van de maatschappij, van de geneeskunde tot de kunsten, ze drongen door tot de rechtszaal en effenden de weg voor de antropologie en de neuropsychologie. En ze zijn nog altijd niet uit de wetenschappelijke arena verdwenen. Met veel kennis van zaken schetst Theo Mulder een portret van het veelbewogen leven van Gall en zijn volgers tegen de wetenschappelijke en politieke achtergrond van de negentiende eeuw.geschiedenis
Harry van Wijnen
‘Blood, Sweat and Tears’
Begin jaren veertig had Hitler een groot deel van Europa veroverd; of stond op het punt dat te doen. Er was maar één land dat de totale overwinning in de weg stond: Groot-Brittannië. En daarbinnen was het maar een man: Winston Churchill. Het was Churchill die Hitler en zijn legers weerstond, het was Churchill die zijn landgenoten inspireerde tot onvoorwaardelijke strijd en hen daarin voorging. Hij was de man 'die geboren was om Engeland naar de overwinning te voeren'. De Londense wijk East End werd door Duitse bommenwerpers met de grond gelijk gemaakt. Honderden beroemde landmarks in de Britse hoofdstad werden verwoest. Honderdduizenden Londenaren sliepen in geïmproviseerde schuilkelders en in de tunnelbuizen van de Underground. De toestand was zo goed als onhoudbaar. Maar onder de bezielende en vastberaden leiding van Churchill werden de bombardementen verdragen en bleef Engeland overeind. Uiteindelijk liet Hitler zijn plan voor een invasie varen. Harry van Wijnen schreef met 'Blood; Sweat and Tears' niet alleen een meeslepende ondergrondse geschiedenis van Londen; maar ook een fascinerende biografie van Churchill in de cruciale oorlogsjaren 1940 en 1941. Dat was de periode voordat Amerika in de Tweede Wereldoorlog kwam; waarin Engeland er moederziel alleen voor stond. Van Wijnen zocht en vond in Churchills fameuze radiotoespraken; maar ook in talloze archieven en dagboeken van vermaarde en minder vermaarde Engelsen uit die periode; het geheim van de Britse vechtersmentaliteit en hun vastberaden wil de Duitsers te verslaan en het nazisme te vernietigen.geschiedenis
Herman Hülsmann
Mijn reis naar Indië 1928-1929
In dit dagboek neemt Hermann Hülsmann ons mee op reis naar het toen nog verre Nederlands-Indië. Hülsmann was samen met drie andere studenten uitgenodigd door de Vereeniging Jan Pieterszoon Coen, die met groepsreizen de deelnemers wilde interesseren voor topfuncties in Indië. Er moest dan wel een verslag worden geschreven over enkele projecten die onderweg werden bezocht. Hermann Hülsmann beperkte zich niet tot de beschrijving van 'enkele projecten'. Hij zette zo veel mogelijk waarnemingen op papier. En hij maakte er foto's bij. Het resultaat is een levendig en vaak humoristisch geschreven verslag van een tijdsbeeld. Het dagboek begint met de avontuurlijke heenreis met de boot door het Suezkanaal. In Indië bezoekt hij bekende trekpleisters, die toen nog niet zo toeristisch waren als nu. En hij schrijft uitgebreid over het dagelijks leven en werken in die tijd. 'Mijn reis naar Indië' bevat veel bijzondere wetenswaardigheden, onder andere over de toenmalige stand van de techniek. Hermann eindigt zijn bezoek met een reis door Atjeh met de zogenaamde Atjeh Tram (opgeheven in 1962). In dit deel van het dagboek beschrijft hij onder andere de wegenbouwprojecten in dit toen nog onontgonnen gebied. Voor Hermann Hülsmann (1902-1983) bleef dit de reis van zijn leven. Uiteindelijk is hij niet naar Indië gegaan om daar een leidende functie te gaan vervullen. In plaats daarvan koos hij voor een carrière bij de rechterlijke macht in Nederland. En niet zonder succes: hij nam afscheid van zijn werkzame leven als Raadsheer van de Hoge Raad der Nederlanden.geschiedenis
