Anne M.C. van Wijngaarden
Broek in waterland
Oorspronkelijke prijs was: € 30,00.€ 12,50Huidige prijs is: € 12,50.
De in dit boek opgenomen huizen, boerderijen, woonboten en kerk vormen een wandelroute door het even ten noorden van Amsterdam gelegen Broek in Waterland. Korte informatieve teksten, waarin de bewoningsgeschiedenis en de belangrijkste architectonische stijlmerken van de panden worden behandeld.
Gerelateerde producten
kunst
Sophie Elpers
Wederopbouwboerderijen
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in Nederland meer dan 9000 boerderijen verwoest. Gedurende de wederopbouwperiode werd er een spanningsveld voelbaar tussen behoud en innovatie. Hieraan ten grondslag lag de gedachte dat boerderijen twee functies hadden te vervullen. Ze symboliseerden bepaalde traditionele waarden en moesten bijdragen aan de versterking en de vorming van een nationale identiteit. Anderzijds bleven het agrarische gebruiksobjecten die van centraal belang waren voor de modernisering van de Nederlandse landbouw. Veel plattelandsgebieden worden nog steeds bepaald door wederopbouwboerderijen uit de jaren 1940-1955. 'Wederopbouw boerderijen' gaat in op de verschillende standpunten en geeft door middel van prachtig beeldmateriaal een beeld van de dynamiek en complexiteit van de wederopbouw. Bovendien zijn er spannende overeenkomsten te vinden in het verhaal over de wederopbouw en discussies rond hedendaagse traditionalistische plattelandsarchitectuur. Dr. Sophie Elpers werkt als etnoloog bij het Meertens Instituut in Amsterdam. Zij is gespecialiseerd in alledaagse materiële cultuur.kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Jeroen Goudeau
Jan Stuyt
In de jaren negentienvijftig reden wij soms in het weekeinde met het hele gezin in de auto door het land, meestal voor familiebezoek in Den Haag. Vader en moeder voorin, de drie kinderen op de achterbank. Soms klonk opeens van de voorbank: 'Kijk, daar staat een kerk van je grootvader.' Dat kon zijn bij het passeren van Harmelen of bij het rijden over Lisse en Hillegom. Of als we op vakantie gingen en we via Valkenswaard naar het zuiden reden. Het ging dan altijd over kerken, niet over ziekenhuizen, woningen of andere gebouwen. Die kerken waren blijkbaar zodanig gesitueerd dat je ze van een afstand kon zien. De grootste verrassing overkwam me toen wij een keer ogenschijnlijk zomaar stil stonden in een straat in Haarlem, een onopvallende straat met rijtjeshuizen zonder voortuin, niet ver van de kathedraal. 'Waarom staan we hier stil?' Er kwam geen antwoord. Opeens zag ik het straatnaambord: 'Jan Stuytstraat, opzichter van de bouw van de kathedraal'. Zoiets vergeet een twaalfjarige jongen heel zijn leven niet meer. Grootvader Jan Stuyt, de architect, overleed zestien jaar voordat ik werd geboren. Er is meer documentatie over deze grootouder dan over de andere drie samen: een archief, foto's, artikelen, boeken, een pastel door Antoon van Welie en andere portretten, en zelfs een pagina op Wikipedia. Ik zou nog wel eens een artikel willen lezen over hem als verzamelaar van kunst - hij bezat een prachtige collectie, die met niets was begonnen en met een deskundig oog in korte tijd is verzameld. Het geeft me een bijzondere emotie wanneer ik als priester de sacramenten bedien in een kerk van mijn grootvader.kunst
