Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Non-Fictie/Economie & politiek/Vergaderen?
Ellen de Bruin
Vergaderen?
Niet doen!
Oorspronkelijke prijs was: € 18,50.€ 7,90Huidige prijs is: € 7,90.
‘Vergaderen? Niet doen!’ van Ellen de Bruin verklaart de oorlog aan saaie, vervelende en zinloze vergaderingen. Die moeten verdwijnen. Om dat duidelijk te maken zocht en vond Ellen de Bruin wetenschappelijk onderzoek dat het idee dat vergaderen nut heeft grondig ondermijnt. Vergaderen brengt het slechtste in mensen naar boven. Sommige mensen doen hun mond niet open, anderen zijn niet meer tot zwijgen te brengen. Die blijven maar laaghangend fruit zoeken, targets uitrollen en punten op de horizon plaatsen. En er wordt nooit iets besloten, want daar is iedereen uiteindelijk te uitgeput voor. Of het was allemaal toch al van tevoren bekokstoofd. Ook bevat het interviews met ervaringsdeskundigen: taalexpert Paulien Cornelisse, hoogleraar organisatiepsychologie Aukje Nauta, kunsthistoricus Henk van Os, socioloog Paul Schnabel en de makers van Fokke & Sukke, RGvT, die elke dag vergaderen. Hoe houden ze het vol?
Gerelateerde producten
non-fictie
Abhijit V. Banerjee
Een dollar per dag
Waarom zou een man in Marokko die niet genoeg te eten heeft een televisie kopen? Waarom besteden de armste mensen in India toch nog geld aan suiker? Heb je meer kans om tot armoede te vervallen als je veel kinderen hebt? 'Een dollar per dag' rekent af met de mythen rondom armoede en analyseert de economische beslissingen die miljoenen mensen elke dag nemen. Economen Abhijit V. Banerjee en Esther Duflo bieden onverwachte oplossingen voor de talloze wereldburgers die moeten rondkomen van een dollar per dag ? wat internationaal wordt beschouwd als de armoedegrens. Ze leggen uit waarom arme mensen geld zouden moeten lenen om te sparen en hoe het toch komt dat bedrijven die ze opzetten nauwelijks kans van slagen hebben. Op basis van grondig velden wetenschappelijk onderzoek laten de Nobelprijswinnaars zien hoe de wereld écht werkt.mens & maatschappij
Maurits Barendrecht
Het papieren paleis
Ons verouderde rechtssysteem wankelt en staat veraf van ons begrip van rechtvaardigheid. Maurits Barendrecht en Maurits Chabot schetsen nieuwe routes naar een rechtspraak die mensen samenbrengt. 'Een helder, hartstochtelijk pleidooi voor de broodnodige vernieuwing van de rechtsstaat.' - Bas Heijne 'Het boek leest als een roman. [â¦] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' Lucas Lieverse in de Volkskrant. 'Over de beperkingen van het recht en de stevige hervorming die er steeds maar niet komt. Ik vind het een belangrijk boek.' â Folkert Jensma in NRC Nieuwsbrief Recht en Onrecht 'Een krachtig boek over de noodzakelijke vernieuwing van de rechtsstaat.' â Den Haag Centraal 'Sommige boeken moet iedere advocaat lezen. Twaalf jaar geleden was dat The end of lawyers van Richard Susskind. Nu is dat Het Papieren Paleis van Maurits Barendrecht en Maurits Chabot. ⦠Het Papieren Paleis geeft voldoende aanknopingspunten en ideeën voor iedereen die de rechtsstaat een warm hart toedraagt, voor het vernieuwen van dat deel van de juridische dienstverlening waar zij invloed op hebben. Dus koop dit boek, lees het in een adem uit en ga ermee aan de slag.' â Advocatie.nl 'Aanrader.' â Financieel Dagblad, Nieuwe Boeken De Belastingdienst pakte mensen die toeslagen ontvingen hard aan, maar slaagt er niet in het leed recht te zetten. Bij medische missers staan artsen vaak langdurig in de beklaagdenbank, terwijl patiënten en hun families daar weinig mee opschieten. Veel mensen kampen met knagende conflicten dicht bij huis, zoals burenruzies, vechtscheidingen of ontslagzaken. Een juridisch oordeel lost meestal weinig op. Intussen treedt de ene minister na de andere topambtenaar af. Rechters zijn overbelast, het OM wordt geplaagd door schandalen, sociale advocaten gooien het bijltje erbij neer. Het recht is vastgelopen. De juridische wereld wankelt. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat onze procedures nog stammen uit de negentiende eeuw. De rechter vonnist en dan is er recht gedaan? Uit onderzoek blijkt dat ons rechtssysteem inmiddels veraf staat van hoe mensen rechtvaardigheid ervaren. Dat is alarmerend. In Het papieren paleis schetsen Barendrecht en Chabot nieuwe routes naar rechtvaardigheid. Die leiden hen van het Vredespaleis in Den Haag tot de kinderrechter, en van gidsland Rwanda tot Belgische vrederechters. Rechtspreken, concluderen ze, gebeurt niet óver, maar tússen mensen. Met een rechtspraak die mensen samenbrengt, in plaats van ze uit elkaar te spelen. 'Het boek leest als een roman. [...] De grote waarde van het pleidooi van Barendrecht en Chabot is dat het kussen van de rechtspleging wordt opgeklopt.' - Lucas Lieverse in de Volkskrantnon-fictie
Hilda Jeninga
Identiek en toch uniek
?Als jij buikpijn hebt, voelt de ander dat dan ook?? Die vraag krijgen identieke tweelingen nogal eens te horen. Er hangt nou eenmaal iets magisch, iets mythisch om tweelingen heen. Ze zien er hetzelfde uit, bewegen hetzelfde, praten hetzelfde en hebben vaak dezelfde voorkeuren. Maar ze zijn niet hetzelfde. En daar wringt 'm nogal eens de schoen. Hoe is het om steeds vergeleken te worden? Wat doet het met je zelfbeeld als je een identieke tweelingbroer of -zus rond hebt lopen, of juist mist? Hoe ontwikkel je je eigen identiteit? Op die vragen geven eeneiige tweelingen in 'Identiek en toch uniek' antwoord. Ze vertellen over de leuke én lastige kanten van tweeling zijn. Over de uitdaging om als autonome volwassene te leven nadat je als tweeling bent opgegroeid. Hun verhalen raken: ze gaan over verbondenheid en liefde voor elkaar, over rivaliteit en teleurstelling, kwetsbaarheid en compassie. Het gaat voorbij de clichés over tweelingen. Het is bedoeld voor tweelingen, voor mensen die met tweelingen omgaan en voor iedereen die wil weten hoe tweelingen hun eigen ik ontwikkelen. Als de interviews één ding duidelijk maken, dan is het dat tweelingen graag als twee verschillende individuen gezien willen worden. Dat helpt hen bij het vinden van een eigen identiteit. Want één en één is niet één, maar toch echt twee.non-fictie
