In het midden van de negentiende eeuw reisde Alfred Russel Wallace dwars door Indonesië. In die achtjarige reis verzamelde hij onder meer vogels en insecten, legde de basis voor de biogeografie en ontrafelde de evolutietheorie op basis van natuurlijke selectie. En toch zijn we hem enigszins vergeten. 150 jaar nadat Wallace zijn reisboek ‘The Malay Archipelago’ publiceerde, vonden kunstenaar Roos Holleman en schrijver Alexander Reeuwijk het tijd voor een eerbetoon. ‘Wallacea’ bevat pasteltekeningen en verhalen over het leven en werk van Wallace.
Gerelateerde producten
geschiedenis
Paradijsvogels in cultuur en natuur
Het was zo'n mooie gedachte: paradijsvogels zweven zonder vleugels in de lucht dichtbij God. Ze hebben geen poten, omdat zij pas na hun dood op aarde neervallen. De vogel laaft zich aan de dauw of drinkt rechtstreeks uit een wolk en voedt zich met manna. De zeelui van Ferdinand Magellaan (1480-1521), die als eerste de wereld rond zeilden, bazuinden dit verhaal rond. Zo kwamen de vogels aan hun naam. De paradijsvogels vergaarden in korte tijd grote roem omdat ze er prachtig uitzagen en slechts een handvol ontdekkingsreizigers ze ook in het echt hadden gezien. Ook vandaag kunnen we ons vergapen aan de pracht en praal van deze fladderende kleurboekjes dankzij uitgever en auteur Richard Bowdler Sharpe (1847-1909). Hij realiseerde met A Monograph of the Paradiseidae or Birds of Paradise in twee volumes een meesterwerk: de tekeningen zijn van uitzonderlijke kwaliteit, de inkleuring â door zijn tien dochters â is ronduit subliem. De verklarende inleidingen door Alexander Reeuwijk, auteur van boeken en artikelen over natuurhistorie en reizen, over wetenschapsgeschiedenis, cultuur en oude boeken in het algemeen; en Steven Van Impe, curator van de erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience in Antwerpen, accentueren het belang van en geven de nodige achtergrond bij de publicatie van dit boek. Inleiding door Alexander Reeuwijk en Steven van Impekunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Aart van der Kuijl
Geertgen tot Sint Jans
De beroemde 16de-eeuwse kunstenaar, schrijver en stadsgenoot Karel van Mander noemde Geertgen tot Sint Jans destijds al de belangrijkste Hollandse schilder van de 15de eeuw. Toch geniet deze virtuoze kunstenaar en grondlegger van de schilderkunst in de Noordelijke Nederlanden nauwelijks de bekendheid of roem die hem zonder meer toekomt. Dit boek is de eerste uitgebreide monografie over deze Haarlemse laatgotische, sensatie die sinds 1942 verschijnt en vult daarmee voor liefhebbers van oude kunst een belangrijk hiaat op. De laatste stand van wetenschap is door de auteur zoveel mogelijk opgenomen en aanvullend onderzoek heeft tot enkele nieuwe inzichten geleid. Zoals het feit dat vóór de veelgeroemde culturele bloeiperiode eind 16de en begin 17de eeuw, laat in de 15de eeuw in cultureel opzicht ook al sprake was van een opgaande fase. Het Haarlem van Geertgen tot Sint Jans blonk namelijk uit op het gebied van de (miniatuur)schilderkunst. En al eerder die eeuw bezorgden de beeldhouwkunst van de Haarlemmers Claus Sluter en Claes van de Werve, de miniaturen van Spierinc en de Meester van de Haarlemse Bijbel én de geïllustreerde boeken van drukker en uitgever Jacob Bellaert de stad internationaal aanzien. Geertgen tot Sint Jans - Het mirakel van Haarlem beoogt echter vooral de bekendheid van Geertgen uit te breiden naar een groter en breed geïnteresseerd publiek. De kunstenaar én zijn werk verdienen die aandacht.kunst
