Judith van der Wel
Stemmen
Het geheim van het Koninklijk Concertgebouworkest
Oorspronkelijke prijs was: € 24,99.€ 9,90Huidige prijs is: € 9,90.
Mariss Jansons benadert de orkestleden met respect. Na de repetitie geeft hij complimenten. Toch blijft er afstand bestaan tussen hem en de musici. De namen van de aanvoerders lijkt hij wel te kennen, maar de namen van veel anderen niet. Later zal een pas aangenomen orkestlid zijn twijfel uitspreken: Moet ik nu naar hem toegaan om me voor te stellen? De musici stellen Jansons zelden een vraag, zeker niet buiten het podium. Judith van der Wel volgde het Koninklijk Concertgebouworkest een jaar lang en mocht mee op de wereldtournee in het kader van het 125-jarig jubileum naar onder meer Wenen, Kaapstad en New York. Ze keerde terug met een schat aan materiaal over de manier waarop een toporkest functioneert.
Gerelateerde producten
kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal.In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens.Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders.Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Joris van Casteren
Het Station
Amsterdam Centraal is veel meer dan alleen een station. Het is een stad in een stad waar elke dag duizenden mensen aankomen en vertrekken, winkelen en werken. Een fascinerend bedrijf dat nooit stilstaat. Een plek vol verhalen, verwachtingen en teleurstelling. Reizigers, medewerkers, bestuurders, aannemers, passanten: allemaal hebben ze een eigen band met het station.Joris van Casteren kan als geen ander beschrijven welke mensen het station bevolken. Ogenschijnlijk terloopse gebeurtenissen krijgen in zijn reportages een cruciale betekenis. Met een onnavolgbare nieuwsgierigheid schrijft hij over de mensen die hij tegenkomt. Dit jaar bestaat het station 125 jaar, het reizen per trein 175 jaar.Recensie: Nieuwe Revu
Niet dat het [boek Het Station van Joris van Casteren] hem [mijn collega] zal overhalen de auto vaker voor tram, bus, trein, metro of pont te verruilen, die indruk heb ik niet, maar hij leert wel een nieuws stadsdeel kennen: het Centraal Station. Daarbij speelt het ov slechts een bijrol in het boek. Van Casteren is met zijn nieuwsgierige aard achter de 'bevolking' van het station aangegaan. Beveiligers, beambten van allerlei soort, loketmedewerkers, zwervers en natuurlijk degene waar het op dit knooppunt om draait: de reiziger.Anekdotisch wordt er een wereld aan weetjes voor het voetlicht gebracht en op die manier een beeld geschetst van enkele markante, belangrijke of terugkerende individuen uit de ongeveer 250.000 mensen die het station dagelijks gebruiken, er werken of zelfs wonen.kunst
Bert Koopman
Competentiestrijd in de muziektempel
Het Koninklijk Concertgebouworkest behoort tot 's werelds beste orkesten en wordt geprezen om zijn stilistische flexibiliteit. Geen artistieke successen zonder zakelijke bijdragen. Deze thematiek staat centraal in 'Competentiestrijd in de Muziektempel'. Een symfonieorkest is een complexe organisatie: achter de schermen doen zich regelmatig conflicten voor. Uiteenlopende belangen van dirigent, orkest, bestuur en directie strijden voortdurend om voorrang. 'Competentiestrijd in de Muziektempel' legt het vergrootglas op deze dilemma's, inventariseert zakelijke bijdragen aan artistieke successen en beschrijft hoe opeenvolgende chef-dirigenten ? Mengelberg, Van Beinum, Haitink, Chailly en Jansons ? hun stempel drukten op de bedrijfsvoering. Bert Koopman analyseert het verleden en blikt vooruit. Ook komt de verhouding tussen het Concertgebouworkest en Het Concertgebouw aan bod. Deze twee instellingen vormden tot 1952 één organisatie. De focus ligt hier op de verschillende rollen van de leiding van het gebouw: als stichter, naamgever, klankkast en werkgever van het orkest en, na 1952, als uitdager op zakelijk en artistiek vlak. 'Competentiestrijd in de Muziektempel' is het indringende, met verve geschreven verslag van een strijd van meer dan een eeuw tussen artistieke ambities en zakelijke krachten.kunst
