Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Mens & maatschappij/De man die stierf op een eiland
Uitgave ter ere van 25-jarig jubileum van uitgeverij Balans van arts, filosoof, columnist en romanschrijver Bert Keizer. Hij figureert in het gelegenheidsboekje zelf, als verpleegarts. Hij ontmoet in het verpleegtehuis Arend Oldenborch, een negentigjarige homo, een statige, archaisch formulerende man van de oude stempel, die zijn dood moedig en geheel alleen tegemoet wil treden. Keizer en een SCEN-arts zorgen voor een euthanasieverklaring en O. regelt verder alles zelf: van crematie tot en met rouwcirculaire. Na zijn dood hoort Keizer van een verre nicht van O. over diens NSB-verleden en detentie, raakt geinteresseerd en reist naar het Centraal Archief in Den Haag waar hij O’s uitgebreide archief raadpleegt. Keizer komt tot de conclusie dat O. geen idealist, fanatiekeling, verrader of monster was. Hij vraagt zich af wat O. bedoelde met zijn laatste woorden: ‘Ik heb ze mooi op afstand gehouden… eigenlijk mijn hele leven al.’
Gerelateerde producten
gezondheid
Lex Boon
De man die van zijn been een lamp maakte
Journalist Lex Boon heeft een neus voor mooie en boeiende verhalen. In al die verhalen, die vaak beginnen met een eenvoudige vraag, stuit hij op verrassende wetenswaardigheden, laat hij boeiende mensen aan het woord en ontsluiert hij iets van de tijd waarin we leven. Waar komt het water in de Amstel in Amsterdam eigenlijk vandaan? Het lijkt een simpele vraag die je kunt beantwoorden door op de kaart te kijken. Maar zo eenvoudig is het niet. Boon eindigt zijn fantastische zoektocht op een bergtop in Zwitserland. Een andere reportage speelt zich af in 236 stegen van Amsterdam, waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. En is de geur van de hoofdstad eigenlijk in een parfum te vangen? Hilarisch is het verhaal over een man en zijn been. Het been moet worden geamputeerd en de man wil het houden om er een lamp van te maken. Boon volgt het proces van been tot lamp. En hoe weet een groep jonge Roemeense criminelen zeven waardevolle schilderijen uit de Rotterdamse Kunsthal te stelen? Wat dacht de man op Faeröer, toen hij per ongeluk een potvis liet ontploffen? Wat doet die Indiase monnik eigenlijk midden in een Amstelveense woonwijk? En waarom krijgt Boon brieven van de koningin?mens & maatschappij
Ivan Jablonka
Mannen die deugen
Het is hoog tijd dat mannen in de spiegel kijken en zich aanpassen aan een wereld die verandert. Wat moet een man tegenwoordig doen om te deugen? Hoe behoort een man zich te gedragen als hij een goede partner wil zijn, een goede vader, een goede burger? Hoe dient hij om te gaan met vrouwen, privé, op het werk, in de samenleving? Wat kan hij doen en vooral: wat kan hij beter laten? Mannen zijn onzeker. De vele voorrechten die ze sinds jaar en dag genoten verdwijnen in ijltempo. Moeten ze zich krampachtig blijven vastklampen aan hun laatste privileges of de nieuwe vrijheden van de vrouw juist bevorderen en aanmoedigen? Ivan Jablonka roept mannen op zich niet te verschansen in de hoop op een terugkeer van de goede oude tijden. Mannen moeten zich actief inzetten door in hun eigen leven gestalte te geven aan een nieuwe vorm van mannelijkheid. Een mannelijkheid die vrouwen ? en mannen die afwijken van de norm ? niet langer onderdrukt. Een mannelijkheid waarbij de eigen tekortkomingen eindelijk onder ogen worden gezien: een mannelijkheid die uitdagingen aandurft. Een mannelijkheid met het lef om te deugen.kunst
Joris van Casteren
Het Station
Amsterdam Centraal is veel meer dan alleen een station. Het is een stad in een stad waar elke dag duizenden mensen aankomen en vertrekken, winkelen en werken. Een fascinerend bedrijf dat nooit stilstaat. Een plek vol verhalen, verwachtingen en teleurstelling. Reizigers, medewerkers, bestuurders, aannemers, passanten: allemaal hebben ze een eigen band met het station.Joris van Casteren kan als geen ander beschrijven welke mensen het station bevolken. Ogenschijnlijk terloopse gebeurtenissen krijgen in zijn reportages een cruciale betekenis. Met een onnavolgbare nieuwsgierigheid schrijft hij over de mensen die hij tegenkomt. Dit jaar bestaat het station 125 jaar, het reizen per trein 175 jaar.Recensie: Nieuwe Revu
Niet dat het [boek Het Station van Joris van Casteren] hem [mijn collega] zal overhalen de auto vaker voor tram, bus, trein, metro of pont te verruilen, die indruk heb ik niet, maar hij leert wel een nieuws stadsdeel kennen: het Centraal Station. Daarbij speelt het ov slechts een bijrol in het boek. Van Casteren is met zijn nieuwsgierige aard achter de 'bevolking' van het station aangegaan. Beveiligers, beambten van allerlei soort, loketmedewerkers, zwervers en natuurlijk degene waar het op dit knooppunt om draait: de reiziger.Anekdotisch wordt er een wereld aan weetjes voor het voetlicht gebracht en op die manier een beeld geschetst van enkele markante, belangrijke of terugkerende individuen uit de ongeveer 250.000 mensen die het station dagelijks gebruiken, er werken of zelfs wonen.mens & maatschappij
