Geen producten in uw winkelmand.
Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Kunst/Fotografie/Haarlem Filmstad
Er is de afgelopen decennia veel veranderd in de Haarlemse bioscoopwereld. Alle bioscopen met één zaal zijn gesloopt, het uitgaansleven in de Haarlemse binnenstad veranderde hierdoor drastisch. Wat nu opvalt zijn de filmploegen die regelmatig opduiken. Als filmdecor is Haarlem sinds de jaren ’70 populair. Cameralieden, acteurs en decorbouwers liepen af en aan in de Filmfabriek Hollandia bij het Spaarne, waar tientallen speelfilms ontstonden; Haarlemse actrices als Annie Bos bereikten een sterrenstatus. Niet veel later was de stad de standplaats van het roemruchte Polygoonjournaal en van de experimentele filmer J.C. Mol, wiens producten zelfs in Parijse bioscopen opzien baarden. ‘Haarlem Filmstad’ is het eerste boek over het bioscoopleven en de activiteiten van al die bekende en minder bekende studio’s, filmmakers en sterren uit de stad aan het Spaarne.
Gerelateerde producten
kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Ysbrant
Ysbrant is een schilder. Schilderen is het medium dat consequent zijn voorkeur geniet. Op het eerste zicht lijken zijn doeken een kluwen van figuren en objecten. Op het tweede zicht ontdekt men echter een ordening waarin die mensen en objecten, samen met wolken, lucht en water hun plaats krijgen om een verhaal te vertellen. Er bestaat zoiets als een Ysbrant-universum, een wereld waarin veel gekeken, veel gedacht en weinig gepraat wordt. Hoe ziet die beeldenwereld eruit? De beelden komen voort uit allerlei belevenissen, dingen die de kunstenaar mooi, beklemmend of belangrijk vindt, een 'stream of consciousness' waar de kijker deel aan kan nemen, zonder ooit te weten waar het precies om gaat, want dat wil Ysbrant absoluut niet kwijt. Hij legt die 'stream' in zijn universum expressief neer met verf, met oog voor het geheel maar ook voor het detail. Want dat is één van de sterkhouders in zijn werk: de subtiele combinatie tussen het doek an sich, als een abstraherend samenspel van vlakken, kleuren en lijnen, en de vele kleine figuratieve elementen die er in opduiken, die duidelijk met het geheel te maken hebben, maar niet willen verteld of verklaard worden.kunst
Joris van Casteren
Het Station
Amsterdam Centraal is veel meer dan alleen een station. Het is een stad in een stad waar elke dag duizenden mensen aankomen en vertrekken, winkelen en werken. Een fascinerend bedrijf dat nooit stilstaat. Een plek vol verhalen, verwachtingen en teleurstelling. Reizigers, medewerkers, bestuurders, aannemers, passanten: allemaal hebben ze een eigen band met het station. Joris van Casteren kan als geen ander beschrijven welke mensen het station bevolken. Ogenschijnlijk terloopse gebeurtenissen krijgen in zijn reportages een cruciale betekenis. Met een onnavolgbare nieuwsgierigheid schrijft hij over de mensen die hij tegenkomt. Dit jaar bestaat het station 125 jaar, het reizen per trein 175 jaar.Recensie: Nieuwe Revu
Niet dat het [boek Het Station van Joris van Casteren] hem [mijn collega] zal overhalen de auto vaker voor tram, bus, trein, metro of pont te verruilen, die indruk heb ik niet, maar hij leert wel een nieuws stadsdeel kennen: het Centraal Station. Daarbij speelt het ov slechts een bijrol in het boek. Van Casteren is met zijn nieuwsgierige aard achter de 'bevolking' van het station aangegaan. Beveiligers, beambten van allerlei soort, loketmedewerkers, zwervers en natuurlijk degene waar het op dit knooppunt om draait: de reiziger. Anekdotisch wordt er een wereld aan weetjes voor het voetlicht gebracht en op die manier een beeld geschetst van enkele markante, belangrijke of terugkerende individuen uit de ongeveer 250.000 mensen die het station dagelijks gebruiken, er werken of zelfs wonen.kunst
