Geen producten in uw winkelmand.
Terug/Home/Webwinkel ramsj.nl /Geschiedenis/Geen cent spijt
Tussen 1981 en 1989 voerde het bewind van Saddam Hussein zo’n driehonderd aanvallen met chemische wapens uit op Iran en Koerdistan. Weinigen waren op de hoogte dat de Nederlandse zakenman Frans van Anraat een van de belangrijkste leveranciers was van de grondstoffen voor gifgassen. Door een speling van het lot ontmoette oorlogscorrespondent Arnold Karskens in januari 1991 in Bagdad Van Anraat. In de jaren daarna volgden meer ontmoetingen en reportages, onder andere in Nieuwe Revu. Mede op grond van het onderzoek van de auteur werd Van Anraat uiteindelijk veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf wegens betrokkenheid bij genocide.
Gerelateerde producten
geschiedenis
Wouter Linmans
De oorlog van morgen
In november 1918 kwam de Eerste Wereldoorlog na vier jaar ten einde, maar in de hoofden van Nederlandse tijdgenoten galmde het moderne, industriële geweld nog lang na. Berichten over luchtbombardementen, gifgassen en andere nieuwe wapens vormden een bron van grote zorgen: als de Eerste Wereldoorlog al zo vreselijk was, hoe veel erger zou een volgende oorlog dan worden? Van de vroege jaren twintig tot aan de Duitse inval in mei 1940 hielden opiniemakers, politici, militairen en burgers zich met die vraag bezig. Aan de hand van kranten en tijdschriften, toneelstukken en films, oorlogsromans en militaire demonstraties brengt Wouter Linmans de herinneringen, fantasieën en toekomstverwachtingen uit deze periode opnieuw tot leven. Het resultaat is even veelzijdig als verrassend en werpt nieuw licht op de Nederlandse cultuur van de jaren twintig en dertig. 'De oorlog van morgen' laat zien hoe mensen hun angst in beelden proberen te vangen en hoe moeilijk het is om een accuraat beeld te vormen van de toekomst.geschiedenis
Herman Hülsmann
Mijn reis naar Indië 1928-1929
In dit dagboek neemt Hermann Hülsmann ons mee op reis naar het toen nog verre Nederlands-Indië. Hülsmann was samen met drie andere studenten uitgenodigd door de Vereeniging Jan Pieterszoon Coen, die met groepsreizen de deelnemers wilde interesseren voor topfuncties in Indië. Er moest dan wel een verslag worden geschreven over enkele projecten die onderweg werden bezocht. Hermann Hülsmann beperkte zich niet tot de beschrijving van 'enkele projecten'. Hij zette zo veel mogelijk waarnemingen op papier. En hij maakte er foto's bij. Het resultaat is een levendig en vaak humoristisch geschreven verslag van een tijdsbeeld. Het dagboek begint met de avontuurlijke heenreis met de boot door het Suezkanaal. In Indië bezoekt hij bekende trekpleisters, die toen nog niet zo toeristisch waren als nu. En hij schrijft uitgebreid over het dagelijks leven en werken in die tijd. 'Mijn reis naar Indië' bevat veel bijzondere wetenswaardigheden, onder andere over de toenmalige stand van de techniek. Hermann eindigt zijn bezoek met een reis door Atjeh met de zogenaamde Atjeh Tram (opgeheven in 1962). In dit deel van het dagboek beschrijft hij onder andere de wegenbouwprojecten in dit toen nog onontgonnen gebied. Voor Hermann Hülsmann (1902-1983) bleef dit de reis van zijn leven. Uiteindelijk is hij niet naar Indië gegaan om daar een leidende functie te gaan vervullen. In plaats daarvan koos hij voor een carrière bij de rechterlijke macht in Nederland. En niet zonder succes: hij nam afscheid van zijn werkzame leven als Raadsheer van de Hoge Raad der Nederlanden.geschiedenis
Selma Leydesdorff
De leegte achter ons laten
De schrijfster is historica en gespecialiseerd in de betekenis van oral history voor de geschiedschrijving. Vanaf 2004 interviewde ze ruim vijftig vrouwen en een paar mannen die de genocide in Srebrenica overleefden. Startpunt van de interviews is het gewone leven van voor de oorlog. Daardoor komen de geinterviewden dichterbij en wordt de verwarring en verlamming voelbaar die ontstaat als je buren/vrienden opeens veranderen in vijanden die in staat blijken tot genocide. Verwarring die wordt vergroot door falende beschermers (Dutchbat en UN) en het toedekken daarvan achteraf. Nog steeds is niet duidelijk waardoor de bescherming faalde, waarom er geen steun vanuit de lucht kwam. Met documenten ondersteund wordt aangetoond dat overlevenden van de genocide niet echt zijn gehoord en zowel door Bosnie als Nederland lastig worden gevonden. Veel overlevenden leven nog steeds in armoede. Sommige nog in vluchtelingenkampen; sommigen keerden terug naar huis, naar een nu Servisch - en dus vijandig - Srebrenica. Overlevenden laten zien dat Nederland opnieuw faalt ten opzichte van hen. Dit indrukwekkend document blijft je nog lang na lezing bij.geschiedenis
