Toen fotograaf Bo Scheeringa in 2013 voor het eerst voet op Ierse bodem zette, voelde zij zich meteen thuis. De verbinding met Ierland werd gevoed door de eenzaamheid van de Ierse veengebieden, de schoonheid van de wilde kusten en de Ieren zelf – die worden geprezen om hun vriendelijkheid. Veel Ieren op het platteland steken nog steeds turf om het te gebruiken als brandstof. Tijdens één van Bo’s wandelingen ontmoette ze een gezin dat turf op een aanhanger laadde. Ze vroeg of ze een foto mocht maken en ze stopten gewillig om te poseren. Deze foto werd de start van haar fotoproject. In 2019 ging Bo een jaar terug om het proces van turfwinning te fotograferen. ‘Peat’ vertelt het verhaal over het belang en de schoonheid van Ierse veengebieden en de vergankelijkheid van de oude turfsteek-tradities in het land.
Gerelateerde producten
kunst
Wijnanda Deroo
Behind the Walls of the Hermitage
Tijdens vier reizen naar Rusland in 2018-2019 bewoog Wijnanda Deroo zich met haar camera door de Hermitage. Het Staatsmuseum de Hermitage in St. Petersburg is onmetelijk groot en gevuld met oneindig veel objecten. Verbazingwekkend genoeg bevinden zich achter de muren van de galerijen, volledig aan het zicht onttrokken, oneindig veel meer objecten, verdieping op verdieping van opslagruimten en laboratoria. Tijdens vier reizen naar Rusland in 2018-2019 bewoog Wijnanda Deroo zich met haar camera door deze buitenwereldse omgevingen, gebruikmakend van het beschikbare licht, zonder iets te verplaatsen. Dit boek deelt haar onthullingen. De kleine beeldstroken die door deze pagina's kronkelen, documenteren de architecturale wonderen waartoe ze toegang kreeg, namelijk de historische paleisgebouwen en het hedendaagse Staraya Derevnya Restauratie- en Opslagcentrum, en tonen de onmetelijkheid van de omgevingen waar de kamers in deze afbeeldingen zijn verborgen. Deze foto's zijn tegelijk dromerig en volkomen pretentieloos, zowel ongelooflijk groots als ongewoon intiem. Ze inspireren door hun gewone verwondering. Engelstaliggeschiedenis
David J. Eiger
Race naar de Maan 3D
Queen-gitarist Brian May is niet alleen virtuoos muzikant, ook is hij gepromoveerd astrofysicus en verzamelaar van stereoscopiefoto's. Deze laatste twee passies komen samen in 'Race naar de maan 3D ? een nieuwe kijk op onze eerste ruimtemissies'. Met een introductie van André Kuipers. Ruimterace: Eind jaren zestig en begin jaren zeventig van de vorige eeuw ontspon zich een ware ruimterace tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten. Inzet: als eerste een mens op de maan zetten en veilig terugbrengen. De uitslag is natuurlijk bekend. Het bemande ruimtevaartprogramma van de Sovjet-Unie stortte om allerlei redenen in elkaar en de Amerikanen konden in 1969 de overwinning claimen. Nooit eerder vertoonde foto's: 'In Race naar de maan 3D' vertelt auteur David J. Eicher over onze eerste missies naar een ander hemellichaam aan de hand van meer dan 150 nog nooit eerder gepubliceerde stereoscopische foto's. Een stereoscopische foto bestaat uit twee foto's die elk vanuit een net iets ander oogpunt een tafereel of object in beeld brengen. Wanneer je linker oog de ene foto ziet en je rechter oog de andere foto, dan zie je ineens diepte. Met een bijgeleverd, door Brian May ontworpen, brilletje kun je de ruimterace en het maanoppervlak daardoor in 3D bekijken. Menselijke opofferingen: Behalve het brilletje nam Brian May ook de selectie en bewerking van de in het boek opgenomen foto's voor zijn rekening. Ondersteund door deze foto's vertelt Race naar de maan 3D over de technologische ontwikkelingen die de maanlandingen mogelijk maakten, over de menselijke opofferingen die daarbij kwamen kijken en over de wetenschappelijke kennis die de missies opleverden.kunst
Jeroen Goudeau
Jan Stuyt
In de jaren negentienvijftig reden wij soms in het weekeinde met het hele gezin in de auto door het land, meestal voor familiebezoek in Den Haag. Vader en moeder voorin, de drie kinderen op de achterbank. Soms klonk opeens van de voorbank: 'Kijk, daar staat een kerk van je grootvader.' Dat kon zijn bij het passeren van Harmelen of bij het rijden over Lisse en Hillegom. Of als we op vakantie gingen en we via Valkenswaard naar het zuiden reden. Het ging dan altijd over kerken, niet over ziekenhuizen, woningen of andere gebouwen. Die kerken waren blijkbaar zodanig gesitueerd dat je ze van een afstand kon zien. De grootste verrassing overkwam me toen wij een keer ogenschijnlijk zomaar stil stonden in een straat in Haarlem, een onopvallende straat met rijtjeshuizen zonder voortuin, niet ver van de kathedraal. 'Waarom staan we hier stil?' Er kwam geen antwoord. Opeens zag ik het straatnaambord: 'Jan Stuytstraat, opzichter van de bouw van de kathedraal'. Zoiets vergeet een twaalfjarige jongen heel zijn leven niet meer. Grootvader Jan Stuyt, de architect, overleed zestien jaar voordat ik werd geboren. Er is meer documentatie over deze grootouder dan over de andere drie samen: een archief, foto's, artikelen, boeken, een pastel door Antoon van Welie en andere portretten, en zelfs een pagina op Wikipedia. Ik zou nog wel eens een artikel willen lezen over hem als verzamelaar van kunst - hij bezat een prachtige collectie, die met niets was begonnen en met een deskundig oog in korte tijd is verzameld. Het geeft me een bijzondere emotie wanneer ik als priester de sacramenten bedien in een kerk van mijn grootvader.kunst
