Judith van der Wel
Stemmen
Het geheim van het Koninklijk Concertgebouworkest
Oorspronkelijke prijs was: € 24,99.€ 9,90Huidige prijs is: € 9,90.
Mariss Jansons benadert de orkestleden met respect. Na de repetitie geeft hij complimenten. Toch blijft er afstand bestaan tussen hem en de musici. De namen van de aanvoerders lijkt hij wel te kennen, maar de namen van veel anderen niet. Later zal een pas aangenomen orkestlid zijn twijfel uitspreken: Moet ik nu naar hem toegaan om me voor te stellen? De musici stellen Jansons zelden een vraag, zeker niet buiten het podium. Judith van der Wel volgde het Koninklijk Concertgebouworkest een jaar lang en mocht mee op de wereldtournee in het kader van het 125-jarig jubileum naar onder meer Wenen, Kaapstad en New York. Ze keerde terug met een schat aan materiaal over de manier waarop een toporkest functioneert.
Gerelateerde producten
kunst
Jan Cremer, Wim van der Linden
Working class hero
Schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940) stamt van vaderszijde uit een familie van hoefsmeden en beroepsmilitairen uit Pruisen en Hessen, zijn moeders familie is afkomstig uit Hongarije. Korte tijd volgde hij een opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunst in Arnhem. Als schilder kreeg hij snel erkenning met zijn 'peinture barbarisme', intussen reist hij veel en woont overal. In het najaar van 1963 zwerven Jan Cremer en Wim van der Linden ieder weekend samen door Amsterdam. Wim van der Linden heeft een hok met een donkere kamer op Kattenburg, Jan Cremer heeft al een gezin en woont in de Jodenhouttuinen. De huizen die ze daar bewonen, zijn allang gesloopt. Amsterdam in 1963 is een stad in doodsnood. Het is alles sloop en verval. In die puingruwel staat Jan Cremer en kijkt hongerig in de lens. Op zijn drieëntwintigste heeft Jan Cremer een heel leven achter de rug, maar ondanks zijn successen als schilder is hij arm gebleven en noodgedwongen werkt hij in de haven. De Cremer die Wim van der Linden vastlegt, is hard op weg om van 'working class' tot 'working class hero' uit te groeien. Op alle foto's die Wim van der Linden in 1963 van hem maakt, is hij de belichaming van het nieuwe, van de dingen die komen gaan. Het icoon van de verandering wordt de foto van Jan Cremer op zijn Harley Davidson, de coverfoto van Ik Jan Cremer, dat in 1964 verschijnt. Daarna is alles anders. Wim van der Linden en Jan Cremer zullen nog tien jaar samen optrekken. Tussen 1963 en 1969 maakt hij zo'n duizend foto's van Jan Cremer, waarvan het grootste deel zich bevindt in het archief van Cremer. In dit boek zijn 80 door Jan Cremer uitgekozen foto's verzameld. Ze geven niet alleen een beeld van Jan Cremer, maar ze zijn ook een monument voor de vriendschap van twee kunstenaars, de schrijver en de fotograaf.kunst
Bert Koopman
Competentiestrijd in de muziektempel
Het Koninklijk Concertgebouworkest behoort tot 's werelds beste orkesten en wordt geprezen om zijn stilistische flexibiliteit. Geen artistieke successen zonder zakelijke bijdragen. Deze thematiek staat centraal in 'Competentiestrijd in de Muziektempel'. Een symfonieorkest is een complexe organisatie: achter de schermen doen zich regelmatig conflicten voor. Uiteenlopende belangen van dirigent, orkest, bestuur en directie strijden voortdurend om voorrang. 'Competentiestrijd in de Muziektempel' legt het vergrootglas op deze dilemma's, inventariseert zakelijke bijdragen aan artistieke successen en beschrijft hoe opeenvolgende chef-dirigenten ? Mengelberg, Van Beinum, Haitink, Chailly en Jansons ? hun stempel drukten op de bedrijfsvoering. Bert Koopman analyseert het verleden en blikt vooruit. Ook komt de verhouding tussen het Concertgebouworkest en Het Concertgebouw aan bod. Deze twee instellingen vormden tot 1952 één organisatie. De focus ligt hier op de verschillende rollen van de leiding van het gebouw: als stichter, naamgever, klankkast en werkgever van het orkest en, na 1952, als uitdager op zakelijk en artistiek vlak. 'Competentiestrijd in de Muziektempel' is het indringende, met verve geschreven verslag van een strijd van meer dan een eeuw tussen artistieke ambities en zakelijke krachten.kunst
Niek Nelissen
Als je het een beroep kunt noemen
Bernard Haitink (1929) hoopt op 6 september 2014 zijn zestigjarig dirigentenjubileum te vieren met een concert in het Concertgebouw Amsterdam. Vanaf 1954 heeft hij met een groot aantal symfonieorkesten gewerkt, eerst in Hilversum en Amsterdam, en al vroeg op belangrijke muziekpodia in München, Berlijn, Wenen, Londen, Boston en Chicago. Zijn indrukken als luisteraar gaan zelfs terug tot de tijd van Willem Mengelberg. Over dat alles vertelt hij in een reeks gesprekken met historicus en muziekjournalist Niek Nelissen. In de gesprekken komen uiteenlopende facetten van zestig jaar dirigeren aan bod, de goede momenten en ook de in elke loopbaan onvermijdelijke minder prettige momenten. Er wordt uitvoerig ingegaan op Haitinks langdurige band met het Koninklijk Concertgebouworkest en de grote plaatprojecten in Amsterdam. Ook wordt gesproken over Haitinks jarenlange opera-ervaring als Music Director in respectievelijk Glyndebourne en Covent Garden. Andere hoofdstukken zijn gewijd aan zijn vaste dirigentschappen bij orkesten in Londen, Dresden en Chicago en aan de dirigentencursussen die hij sinds enkele jaren geeft. Als musicus is Bernard Haitink wars van elke vorm van effectbejag en overdrijving. In de gesprekken legt hij een vergelijkbare authenticiteit aan de dag. Hij komt eruit naar voren als een sensibel kunstenaar die, soms met verwondering, omkijkt naar bijzondere belevenissen uit een veelbewogen leven in de muziek.kunst
