Fallend Ljocht

der siet al kop yn myn gedichten
doe’t de holle noch gjin punt wie
as wie ik harsenûnnoazel
en koe it broaze
fan tinken wol ha
Ofbrek en ferlies fan krusiale funksjes bepale it earste skift fan dizze bondel. Yn it twadde lûkt de dichter de line troch nei it ôfbroazeljen fân âlde godshuzen, en tagelyk fan it wurd dat oait betsjutting hie. Dêrnei blêdet er yn in boek mei fergiele portretten: bylden fan minsken dy’t spoaren neilieten, en de nammen dy’t him berikten yn wite keferten. ‘De dood is reusachtig en onbegrijpelijk’, dichte Csezlaw Milosz yn syn Theologische traktaat, dêr’t Eppie Dam njoggentjin fersen fan oersette. Yntusken giet it slûpspoar fan de slak streekrjocht nei de blomkoal ta.
(…) al krûpend witst dyn doel al,
eagen op stâltsjes, de stikeme noas
fan de lânferkenner –
en as ik even net sjoch, bist fierder as ik tocht.
(út ‘Oan de slak yn myn tún)